Εθελοντισμός στην Αίγυπτο: σταθμός για την αλλαγή

AIESEC STORY

‘’Το πιο σπουδαίο πράγμα που με δίδαξε αυτή η εμπειρία είναι η δεκτικότητα στην αλλαγή. Αν είσαι ανοιχτός προς εσένα και τους άλλους και θέλεις πραγματικά να κάνεις κάτι διαφορετικό, ο δρόμος προς την αλλαγή είναι μια ευθεία που οδηγεί στην επιτυχία.’’

Το καλοκαίρι του 2017 ο Βασίλης, πρωτοετής φοιτητής τότε στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, αποφάσισε να κάνει κάτι εναλλακτικό ένα ταξίδι έξω από τα συνηθισμένα. Αντί, λοιπόν, να περάσει το καλοκαίρι του κάνοντας τις κλασσικές φοιτητικές διακοπές, αποφάσισε να πάει σ’ ένα πρόγραμμα Global Volunteer – ένα πρόγραμμα εθελοντισμού στο εξωτερικό μέσω της AIESEC.

Ο προορισμός του ήταν η Αίγυπτος με στόχο τη διδασκαλία αγγλικών σε πρόσφυγες. Έτσι, άφησε για λίγο πίσω τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη και έζησε για 6 εβδομάδες μια μοναδική εμπειρία στον κόσμο της εξωτικής Μέσης Ανατολής.

Αίγυπτος, 3 χρόνια πριν

Ήταν νωρίς το πρωί όταν με ξύπνησε η φωνή του ιμάμη που καλουσε τους πιστούς για την πρωινή προσευχή. Ως συνήθως ο συγκάτοικος μου δεν ήταν σπίτι, καθώς στο πρόγραμμα που συμμετείχε έκαναν πολύ συχνά ταξίδια ανά την χώρα. Άρχισα σιγά-σιγά να ετοιμάζομαι για την δουλειά, είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου καθώς η ΜΚΟ που δούλευα ως εθελοντής ήταν μόνο 6 λεπτά μακριά. Βγήκα έξω από το διαμέρισμα, χαιρέτησα τον πορτιέρη και κατευθύνθηκα προς το τζαμί που βρίσκονταν πίσω από το σπίτι. Εκεί με περίμεναν οι υπόλοιποι εθελοντές που έμεναν κοντά για να πάμε μαζί στην δουλειά.

Αρχίσαμε να περπατάμε προς τη στάση του λεωφορείου για να περάσουμε απέναντι και να πάρουμε το καθιερωμένο μας πρωινό, διάφορα μυρωδάτα φρούτα σε μορφή χυμών ή φρουτοσαλάτας. Στον δρόμο μας προς τα εκεί πετυχαίναμε σχεδόν πάντα πολλά άστεγα παιδάκια που μάς ζητούσαν φαγητό. Στην αρχή αυτή η εικόνα ήταν πολύ ψυχοφθόρα, στην συνέχεια όμως έγινε η καθημερινότητα μου και κάθε φορά που τα βλέπαμε, αγοράζαμε φαλάφελ με ψωμί από ένα μαγαζί εκεί κοντά. Η αγορά στο Κάιρο ήταν γεμάτη κόσμο, με πολύ έντονες μυρωδιές και μπορούσες να βρεις τα πάντα – από μπαχαρικά και φαγητά μέχρι ρούχα και ναργιλέδες. Ήταν ένας συνδυασμός παζαριού με εμποροπανήγυρη.

Λίγο πριν τις 12:00 είχαμε φτάσει στη δουλειά. Συνήθως, μιλούσαμε λίγο με τον διευθυντή ή τη γραμματέα του ΜΚΟ και μετά ξεκινούσαμε κατευθείαν το μάθημα. Η τάξη μου αποτελούνταν από πρόσφυγες διαφόρων ηλικιών και προσπαθούσα να τους διδάξω αγγλικά μέσα από την παρουσίαση της κουλτούρας των δύο πατρίδων μου, της Ελλάδας και της Ισπανίας. Το μάθημα κυλούσε ομαλά και εγώ είχα βρει τους ρυθμούς μου. Ωστόσο, είχα μια μαθήτρια, την Batul, η οποία ο,τι και αν έκανα φαινόταν να μην δίνει ποτέ προσοχή σε αυτά που έλεγα. Με αγνοούσε συνεχώς και μου ήταν δύσκολο να την προσεγγίσω. Άρχισα να απογοητεύομαι και σκεφτόμουν ότι μάλλον ο τρόπος διδασκαλίας μου δεν τη βοηθούσε καθόλου.

Εκείνη η μέρα που πήγα στην δουλειά ήταν και η τελευταία μου μέρα στο πρόγραμμα και έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό. Έκανα το μάθημα μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι, όπου οι ρόλοι αντιστράφηκαν: εγώ θα ήμουν ο μαθητής και η τάξη μου οι καθηγητές. Και τότε κάτι πολύ παράξενο συνέβη – η Batul πήρε τη κατάσταση στα χέρια της, οργάνωσε την υπόλοιπη τάξη και μου έκανε μάθημα χρησιμοποιώντας ο,τι τους είχα διδάξει όλες αυτές τις εβδομάδες. Εγώ έμεινα έκπληκτος γιατί κατάλαβα ότι όλο αυτό το διάστημα η Batul άκουγε τελικά αυτά που έλεγα. Το μάθημα τελείωσε, αποχαιρέτησα τους μαθητές μου, τους άλλους εθελοντές και το προσωπικο του ΜΚΟ, έφαγα για μια τελευταία φορά koshari -το αγαπημένο μου μεσημεριανό- και σύντομα θα έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα.

Μέσα στο αεροπλάνο ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αποχαιρετιστήρια γράμματα που μου είχαν αφήσει οι μαθητές μου, ένα από αυτά ήταν και της Batul. Σε σπαστά αγγλικά μου ζήτησε συγνώμη για την απόμακρη συμπεριφορά της και με ευχαρίστησε για όσα τους δίδαξα για τον ελληνικό και τον ισπανικό πολιτισμό. Κάθισα αναπαυτικά στην θέση μου, σκεπτόμενος τα όσα είχαν γίνει τις τελευταίες 6 εβδομάδες σε αυτό το τόσο διαφορετικό μέρος. Σε λίγες ώρες ήμουν και πάλι στην Ελλάδα.

Θεσσαλονίκη, σήμερα

Καθώς θυμάμαι τα όσα έζησα στην Αίγυπτο πριν από 3 χρόνια, σκέφτομαι πόσα πράγματα πέτυχα και ανακάλυψα για τον εαυτό μου σε αυτό το ταξίδι. Όλη μου η καθημερινότητα σε αυτή την χώρα με άλλαξε, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.

Ήμουν πολύ επιλεκτικός με το φαγητό και εκεί δοκίμασα τα πιο περίεργα και πικάντικα πιάτα, πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να επικοινωνήσω με τους Αιγύπτιους επειδή δεν ήξεραν καλά (ή καθόλου) αγγλικά και έφτασα σε σημείο να παραγγείλω, να ζητάω τον λογαριασμό και να κάνω τα πάντα χρησιμοποιώντας κυρίως την γλώσσα του σώματος. Από κει που τα είχα όλα σε κουτάκια και δεν μπορούσα να λειτουργήσω χωρίς ένα πρόγραμμα, έμαθα ότι έχω την ικανότητα να είμαι πολύ πιο προσαρμοστικός απ’ όσο φανταζόμουν.

Το πιο σπουδαίο πράγμα που με δίδαξε αυτή η εμπειρία είναι η δεκτικότητα στην αλλαγή. Αν είσαι ανοιχτός προς εσένα και τους άλλους και θέλεις πραγματικά να κάνεις κάτι διαφορετικό, ο δρόμος προς την αλλαγή είναι μια ευθεία που οδηγεί στην επιτυχία. Η δεκαετία των 20 είναι η ιδανικότερη για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο. Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε; -έχουμε μόνο μια ζωή για να γεμίσουμε με όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορούμε. Αν δεν το κάνουμε τώρα, τότε πότε;