#Faces: Χρήστος Τζούτης

Γράψε μας σε μια παράγραφο ποιος είσαι και ποια η ενασχόληση σου με τα ταξίδια ή τον τουρισμό;

Το όνομά μου είναι Τζούτης Χρήστος, γεννήθηκα στην Πάτρα τον Αύγουστο του 1986 και μεγάλωσα στο Ρίο.

Η σχέση μου με τα ταξίδια ξεκίνησε από παρά πολύ μικρή ηλικία, αφού οι γονείς μου παρόλο τις οικονομικές δυσκολίες έβρισκαν πάντα τον τρόπο να φεύγουμε με την πρώτη ευκαιρία, ακόμα και για την διπλανή παραλία, το διπλανό χωριό.

Έτσι από μικρός είχα την ανέμελη διάθεση ότι όταν φεύγω από το σπίτι με σκοπό να λείψω λίγες ώρες ή λίγες ημέρες να νιώθω ταξιδιώτης. Αργότερα προέκυψαν οι σπουδές στην Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων και η κλιμάκωση της παιδικής ανάμνησης. Δούλευα για να μπορώ να φεύγω τα Σαββατοκύριακα.

Αγόρασα και την πρώτη μου μηχανή στην ηλικία των 20 και ξεκίνησα να κάνω ταξίδια με μοτοσικλέτα. Οι σπουδές μου στα τουριστικά με οδήγησαν αρχικά στην εστίαση όπου απέκτησα μία μεγάλη εμπειρία μετά από 17 χρόνια συνολικής εργασίας σε διάφορα πόστα, Αγαπημένο μου χόμπυ εκτός από το να ταξιδεύω είναι η φωτογραφία το οποίο είναι και το επάγγελμά μου τα τελευταία 4 χρόνια.

Επίσης από τον Δεκέμβριο του 2018 έχω ξεκινήσει και μία εταιρεία Οργάνωσης Εκδρομών για μικρά γκρουπ ταξιδιωτών σε συνδυασμό με δραστηριότητες στην φύση, το Lamda3.

Αν δεν ζούσες στην Ελλάδα, σε ποια χώρα θα ήθελες να μένεις και γιατί;

Νομίζω στην Βραζιλία. Και λέω νομίζω καθώς δεν την έχω επισκεφθεί αλλά μέσα μου κάτι πιστεύει ότι σε κάποια άλλη ζωή κολυμπάω στα νερά του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Επίσης τα Πορτογαλικά είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου γλώσσες και κάθε φορά που τα ακούω νιώθω κάπως ιδιαίτερα, σαν να νιώθω την σύνδεση με την γλώσσα αυτή.

Το πιο περίεργο σουβενίρ που έφερες ποτέ από ένα ταξίδι σου;

Το Ρόδον της Ερήμου από την Τυνησία.

Το μουσείο που πήγες και δεν άξιζε το εισιτήριο του;

Δεν επισκέπτομαι συχνά μουσεία αν και μου αρέσει η ο πολιτισμός και η ιστορία του κάθε τόπου, δίνω όμως βαρύτητα στην φύση και τον άνθρωπο κάθε προορισμού.

Ας πούμε πως δεν αξίζει στους Έλληνες πολίτες να πληρώνουν εισιτήριο στα δημόσια μουσεία για να μπορούν να μάθουν περισσότερα για τον πολιτισμό τους, τα ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις κτλπ.

Το φαγητό που θυμάσαι ακόμα την μυρωδιά του, και σε ποια χώρα ήταν;

Είμαι μεγάλος φαν της μεσογειακής κουζίνας και ακόμα περισσότερο της Ελληνικής. Αν θα έπρεπε όμως να ξεχωρίσω κάποια μαγειρική ανάμνηση αυτή θα ήτανε σίγουρα στα χωριά της Τυνησίας, όπου επάνω στον δρόμο υπήρχε πάντα σε κάποια γωνιά μια ψησταριά και ένα ζώο κρεμασμένο, καθαρισμένο έτοιμο να σερβιριστεί.

Ταυτόχρονα σοκαριστικό αλλά και πεντανόστιμο, ειδικά αν σκεφτείς ότι οδηγείς για 3,4 ή 5 ώρες στους 35 βαθμούς Κελσίου. Αλλά μετά θυμάμαι την εξαιρετική ντομάτα της Νότιας Σικελίας και την σπιτική μοτσαρέλα στην Ορτιγία, πιπεράτη και λεμονάτη ταυτόχρονα, τα μυρωδάτα γλυκολέμονα στο Αμάλφι, το φρεσκοκαθαρισμένο ψάρι στο Λιμένι, από την θάλασσα στο πιάτο σου, το σπιτικό Tajine σε ένα χωριό στους πρόποδες του Άτλαντα στο Μαρόκο. Το αγαπώ το φαγητό!

Ιδανικός για σένα Καλοκαιρινός προορισμός που θα θυμάσαι για πάντα και γιατί;

Σέριφος! Δεν την αλλάζω, ταυτόχρονα ανέμελη και χαλαρωτική μπορεί να σε συνεπάρει διαφορετικούς κόσμους ταυτόχρονα.

Αν ήσουν χώρα ποια χώρα θα ήσουν και γιατί;

Βραζιλία, Siempre! Νιώθω την ίδια ανεμελιά που έχουμε και εμείς οι Έλληνες. ότι και να γίνει θα θέλουμε να χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε τους φίλους μας, τον ήλιο, την θάλασσα και την φύση. αυτό, ο συνδυασμός των στοιχείων της φύσης.

Μια σωστή συμβουλή που σου έδωσε κάποιος σχετικά με τα ταξίδια και την ακολουθείς πάντα;

Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είσαι σε ταξίδι, απόλαυσέ την.

Μια δυσάρεστη ταξιδιωτική σου εμπειρία;

Πάντα η στιγμή που πρέπει να γυρίσω πίσω. Πραγματικά ότι και να μου έχει συμβεί σε κάποιο ταξίδι είναι μέρος του ταξιδιού και πάντα δίνει μια όμορφη εν τέλει νότα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι άσχημο. Πιο πολύ μου έρχεται στο μυαλό σαν άσχημο, μία ανάμνηση όταν ήμουν 17 νομίζω χρονών. Οι γονείς μου είχαν επιτρέψει σε εμένα και την αδερφή μου να πάμε στην Κω για έναν μηνα διακοπές στον θείο μου. όλη μέρα ξυπόλυτα, ανέμελα, η πιο άσχημη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να φορέσουμε παπούτσια και να μπούμε στο καράβι να γυρίσουμε πίσω.