#Faces: Ηλίας Βροχίδης

Γράψε μας σε μια παράγραφο ποιος είσαι και ποια η ενασχόληση σου με τα ταξίδια ή τον τουρισμό;

 Είμαι ο Ηλίας Βροχίδης, γνωστός και ως mad nomad! Γεννήθηκα το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Από μικρό παιδί λάτρευα τη φύση και την περιπέτεια. Στα 23 μου, αφού είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στον τομέα της πληροφορικής, κατάφερα να πραγματοποιήσω για πρώτη φορά το παιδικό μου όνειρο… Για 2 χρόνια και 2,5 μήνες ταξίδευα στην Ασία, θέλοντας να γνωρίσω από κοντά τους τόπους αυτούς και κυρίως τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

 Είχε γίνει ξεκάθαρο πως τα προσεχή έτη ήθελα το ταξίδι να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Πριν ακόμη επιστρέψω στην Ελλάδα, έθεσα τον επόμενο στόχο μου: τον γύρο της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, ένα ακόμα μεγαλύτερο και δυσκολότερο εγχείρημα! Μετά από άλλα τρία χρόνια στον δρόμο, επέστρεψα και πάλι στην Ελλάδα το 2016, όπου εξάσκησα το επάγγελμα που μου είχε λείψει, την ιστιοπλοΐα. Τώρα ετοιμάζομαι για το τρίτο μου πολυετές ταξίδι: την εξερεύνηση της αμερικανικής ηπείρου, μαζί με την Αγγελική Δούκα αυτήν τη φορά.

 Οι περιπέτειές μου ανά τον κόσμο εξιστορούνται στα τρία βιβλία που έχω γράψει: το «27 πανσέληνοι στην Ανατολή», το αντίστοιχο φωτογραφικό λεύκωμα «27 πανσέληνοι στην Ανατολή: χρώματα & εικόνες» και το «Ταξιδεύω άρα υπάρχω». Θα τα βρείτε όλα στην ιστοσελίδα μου.

Αν δεν ζούσες στην Ελλάδα, σε ποια χώρα θα ήθελες να μένεις και γιατί;

Θα μπορούσα να μένω στις περισσότερες από τις χώρες που έχω επισκεφτεί, αφού έχω μάθει να βρίσκω τη μαγεία στο καθετί και περνώ υπέροχα όπου κι αν είμαι. Ποια χώρα να πρωτοαναφέρω; Σλοβενία, Ιράν, Ινδία, Νεπάλ, Τατζικιστάν, Αρμενία, Μαρόκο, Γουινέα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική, Λεσότο, Μοζαμβίκη, Τανζανία, Κένυα, Σουδάν…

  Άλλωστε, έχω ζήσει για μερικούς μήνες στην Αρμενία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, αλλά και την Ελβετία. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όταν καλούμαι να διαλέξω μία και μόνο χώρα, επιλέγω την Ελλάδα, γιατί συνδυάζει όλα αυτά που θέλω: πανέμορφα τοπία κάθε είδους, ιδανικό καιρό για υπαίθριες δραστηριότητες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, δυνατότητα να ζήσει κάποιος οικονομικά, έναν ικανοποιητικό βαθμό ελευθερίας (ακόμα), ανέμελο τρόπο ζωής, «η φτώχεια θέλει καλοπέραση», «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» κλπ.!

Το πιο περίεργο σουβενίρ που έφερες ποτέ από ένα ταξίδι σου;

  Ταξιδεύοντας με μια μοτοσυκλέτα επί χρόνια, απαιτείται να είμαι μινιμαλιστής, χαρακτηριστικό που εκφράζει και την ιδεολογία μου, άλλωστε. Έτσι, δεν μπορώ να κουβαλώ για χρόνια στη μοτοσυκλέτα μου σουβενίρ από τους τόπους που επισκέπτομαι. Το πιο ιδιαίτερο ενθύμιο που έχω, θα έλεγα ότι είναι ένα τεράστιο είδος κομποσκοινιού, που μου χάρισε ο Σαλαβανάν, ένας ιδιαίτερα πνευματικός ινδουιστής.

Το έβγαλε από τον λαιμό ενός αγάλματος κάποιας θεότητας και μου το δώρισε όταν αποχωριζόμασταν. Ακόμη και οι Ινδοί πολύ σπάνια έχουν κάτι τέτοιο. Θεωρείται μεγάλη τιμή, διότι το χρησιμοποιούσαν επί χρόνια για να στολίζουν το άγαλμα της θεότητας.

Το μουσείο που πήγες και δεν άξιζε το εισιτήριο του;

 Την πρώτη φορά που βγήκα μόνος μου από την Ελλάδα ήταν στα 21 μου, όταν ταξίδευα για ένα μήνα με τρένα (Interrail) στην Ιταλία. Καθώς ήταν κάτι πρωτόγνωρο για ‘μένα και δεν είχα καταλάβει ακόμα τι θέλω από τα ταξίδια μου, έκανα ό,τι μου είπαν: επισκέφτηκα αμέτρητα μουσεία, πινακοθήκες και μνημεία.

Αργότερα, διαπίστωσα ότι τα περισσότερα από αυτά δε μου προσέφεραν τίποτα το εποικοδομητικό, αλλά μου άδειασαν το πορτοφόλι. Μου ήταν, τελικά, τόσο αδιάφορα, που ούτε τα θυμάμαι για να τα κατονομάσω!

Το φαγητό που θυμάσαι ακόμα την μυρωδιά του, και σε ποια χώρα ήταν;

 Πω πω, ειδικά τη μυρωδιά του και τη γεύση του είναι σα να τα έχω ακόμα στο στόμα μου… ρύζι μαγειρεμένο σε γάλα καρύδας, που μοσχοβολούσε κι ένα βραστό κομμάτι μεγάλου ψαριού του ινδικού ωκεανού μαγειρεμένο με μάνγκο, που έλιωνε στο στόμα μου! Φυσικά χρησιμοποιούνταν και διάφορα μπαχαρικά, τα οποία έδιναν ακόμη περισσότερη γεύση.

Είχαν δίκιο οι Μοζαμβικανοί οικοδεσπότες μου, που επέμεναν να φάω στο απλοϊκό μαγειρείο της Σάρας, όταν θα επισκεπτόμουν το Νησί της Μοζαμβίκης!

Ιδανικός για σένα Καλοκαιρινός προορισμός που θα θυμάσαι για πάντα και γιατί;

 Το μεγάλο μου πάθος είναι τα βουνά και κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει ιδανικότερος τόπος για να περάσει κανείς το καλοκαίρι του! Την οροσειρά των Ιμαλαΐων σίγουρα θα τη θυμάμαι για πάντα, για τα πυκνά της δάση, τα σεληνιακά της τοπία σε μεγάλο υψόμετρο, τις απομακρυσμένες της γωνιές, τα κρυστάλλινα ρυάκια της και τον σκούρο μπλε, πεντακάθαρο ουρανό!

Όταν, όμως, κάποιος ρωτά για καλοκαιρινούς προορισμούς, μάλλον περιμένει ν’ ακούσει για εξωτικές παραλίες. Εντάξει, εντάξει, θα σας πω… Αν αυτό ζητά κανείς, τότε θα του πρότεινα τη Ζανζιβάρη για μια εύκολη και άνετη εισαγωγή στην Αφρική, την Κένυα και το μαγευτικό νησάκι Lamu, για ένα πολύ πιο αυθεντικό δείγμα του σουαχίλι πολιτισμού και για τους σκληροτράχηλους θα πρότεινα την ακόμα πιο ανεξερεύνητη Βόρεια Μοζαμβίκη!

Αν ήσουν χώρα ποια χώρα θα ήσουν και γιατί;

Μμμμ, σίγουρα κάποια αραβική και ο λόγος είναι απλός: σ’ αυτές τις χώρες νιώθω πολύ οικεία, νιώθω σα στο σπίτι μου, νιώθω να ταιριάζω εκεί, ηρεμεί η ψυχή μου… Θα ήθελα να είμαι η Παλαιστίνη, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες το Ισραήλ έχει μειώσει την Παλαιστίνη από χώρα σε αποικία. Ελάχιστοι θα επέλεγαν οικειοθελώς να περάσουν τα βασανιστήρια που περνά καθημερινά όποιος έτυχε να γεννηθεί σ’ αυτούς τους ματωμένους τόπους…

Μάλλον πιο σοφή επιλογή θα ήταν να είμαι το Σουδάν, μια χώρα με πολλά πρόσωπα: τόσο αραβική, όσο και αφρικανική, τόσο σκληροτράχηλη, όσο και φιλόξενη, τόσο μακρινή, μα και τόσο οικεία…

Μια σωστή συμβουλή που σου έδωσε κάποιος σχετικά με τα ταξίδια και την ακολουθείς πάντα;

Η αλήθεια είναι πως αν άκουγα τις συμβουλές των περισσοτέρων, τότε τα ταξίδια μου θα περιορίζονταν σε ολιγοήμερες αποδράσεις στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο. Οτιδήποτε άλλο, λεν, είναι τρομερά επικίνδυνο! Θα με ληστέψουν, είπαν, θα με απαγάγουν, θα με βιάσουν, θα με σκοτώσουν, θα τρακάρω, θα χαλάσει η μοτοσυκλέτα μου και θα πεθάνω μόνος στη μέση του πουθενά… και τι δεν άκουσα!

Μια σωστή συμβουλή που μου είχε δώσει η αγαπημένη μου θεία Καίτη, ήταν να ταξιδεύω με όλες μου τις αισθήσεις, να είμαι ανοιχτός σε διαφορετικές κουλτούρες, να προσαρμόζομαι σε αυτές και να ρουφώ σα σφουγγάρι τις μοναδικές εμπειρίες που ζω στις χώρες του κόσμου…

Μια δυσάρεστη ταξιδιωτική σου εμπειρία;

Οι χειρότερες ταξιδιωτικές μου εμπειρίες προέρχονταν συνήθως από τους ένστολους, ειδικά στην Αφρική. Η Νιγηρία ήταν η πιο δύσκολη χώρα που έπρεπε αναγκαστικά να διασχίσουμε. Το πρώτο μισάωρο που μπήκαμε στη χώρα, μας λήστεψαν τρεις αστυνομικοί.

Δεν κινδυνέψαμε, βέβαια, αλλά δυστυχώς, αυτό είναι κάτι συνηθισμένο στη Δυτική και Κεντρική Αφρική. Ειδικά οι ντόπιοι, υποφέρουν καθημερινά απ’ όσους έχουν εξουσία σ’ αυτές τις χώρες.

Μια φράση για τα travel addicts που διαβάζουν το travelvibe και θέλουν να ταξιδέψουν όλο τον κόσμο.

Όποιος το θέλει περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή του, είναι σχεδόν σίγουρο ότι μπορεί να το κάνει! Ναι, θέλει πολλές θυσίες. Για να ταξιδέψει κανείς όλο τον κόσμο, ειδικά όταν τα οικονομικά του είναι πενιχρά, πρέπει να ξεχάσει λέξεις όπως: σιγουριά, καριέρα, σταθερότητα, προβλεψιμότητα, άνεση.

Αν, όμως, το ταξίδι είναι αυτό που θέλει περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή του, τότε θα βάλει τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα και θα τα καταφέρει!

© 2020, Travel Vibe Crew. All rights reserved.