Ημερολόγιο από το Μεξικό

26/7/2008

Ώρα Ελλάδος 13:50. Ακόμα ένα ταξίδι ξεκίνησε. Είμαστε πάνω από την Αδριατική και δε μπορώ να γράψω γιατί κουνάει συνέχεια. Υπομονή, άλλες 9h!

Ώρα Ελλαδος 18.12. Είμαστε πάνω από τον Ατλαντικό. Είμαι στη δεύτερη δραμαμίνη, στο έβδομο σοκολατάκι Toblerone και έχουμε ακόμα 4h42′  Έχει πιαστεί το πισινό σύστημα!

Φτάνουμε Αμερική σε 1h08′. Μέρα μεσημέρι στο NY. Ευτυχώς σταμάτησε το ταρακούνημα και γλίτωσα το τρίτο χαπάκι. Είμαι σα μαραμένο γιούλι… Περάσαμε λίγο δύσκολα στο αμερικάνικο αεροδρόμιο. Είχαμε μόνο 1,5ώρα κενό μέχρι την επόμενη πτήση, εδώ δεν ισχύει το transit, δηλαδή παραλαμβάνεις τις βαλίτσες σου και τις ξαναδίνεις. Ζητήσαμε την άδεια να περάσουμε μπροστά και μας την έπεσε η ασφάλεια, μια έγχρωμη με ένα όπλο να, παρατεταμένο μπροστά μας! Θα χάσουμε το αεροπλάνο της λέει ο Ανδρέας, this is not my problem, απαντάει αυτή! Του λέω δε θέλω να δω πως είναι οι αμερικάνικες φυλακές! Τελικά με πολύ αγωνία πήραμε την πτήση για Cancun..

Η ώρα στο Μεξικό 23.50. Μπήκαμε στο δωμάτιο Νο15 στο Casa Maya Villa στο Isla Mujeres μετά από 24 ώρες στο δρόμο.  Περιττό να αναφέρω ότι με πήρε ο ύπνος στο ταξί, στο φέρυ και σε όποιο σημείο  κάθισα πάνω από 5′. Αθάνατη Μαρία!

28/07 ηρεμώντας στο Μεξικό

Η σημερινή μέρα κύλισε χαλαρά, μπάνιο, λίγο μασκούλα, είδαμε λίγα πολύχρωμα ψαράκια και εγώ είχα το φόβο μήπως δω κανένα τεράστιο κήτος! Μετά beach bar για μπύρες, ύπνος στην αιώρα και …τι χάλια που είναι η ζωή στην Καραϊβική!

Βγήκαμε βόλτα το ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι, φάγαμε σε ένα μαγαζί πάνω στην άμμο και μετά τσάρκα στα μπαράκια. Βρήκαμε ένα ήσυχο, εγώ πήρα φυσικά daquiri mango. Αφού το πέθανε στο κούνημα μια ώρα, μου έφερε δύο ποτήρια! Τα ήπια μονορούφι, έτσι σα γρανίτα που ήταν και μετά είπα στον Ανδρέα, σβήνω, χάνομαι και λιώνω, πάμε κρεβάτι! Καταχρήσεις ημέρας: 3 μπυρες+2 daiquiris. Καλά αρχίσαμε.

Άμα σου πω ότι δε ξέρω τι μέρα ειναι; Είμαστε χαμένοι στην παραλία του Tulum τρεις μέρες. Φτάσαμε εδώ εύκολα, 3 ώρες δρόμος από Cancun και μετά με ένα ταξί στη Zona Hoteliera, η παραλία με τα bungalows. Είδαμε μερικά δωμάτια του πανακρίβου και στο τέταρτο πετύχαμε διάνα: φθηνό, πανάθλιο αλλά δίπλα στη θάλασσα, 50$, Punta Pietro το όνομα αυτού, το σημείωσα να μη ξεχάσω που θα μείνω όταν ξανάρθω!

Οι μέρες πέρασαν με λίγο μπάνιο, έχει τεράστια κύματα, βόλτα στα υπέροχα αρχαία του Tulum, και αφιερώσαμε μια ολόκληρη μέρα σε δραστηριότητες στο Cenote Park Hiddenworlds, 80$/άτομο. Κάναμε zip line μες τη ζούγκλα και σε cenotes (λίμνες), εναέριο ποδήλατο και αφού γλίτωσα το καρδιακό επεισόδιο πάλι καλά. Ξέρεις ότι είμαι παιδί φοβητσιάρικο. Το καλύτερο, ήταν μπάνιο σε υπόγειο σπήλαιο. Σούπερ!

Τελευταία μέρα στο Tulum, ο Ανδρεας έχει πάει για diving, εγώ διαβάζω το βιβλίο μου και σου γράφω, αλλά κοιτάω και έναν καραφλούλη που του κάνουν μασάζ. Ζηλεύω. Θα ρωτήσω πόσο κάνει το μεξικάνικο μασάζ. Το μέρος είναι χάσιμο, δε μιλάει κανείς, ακούγεται μόνο η θάλασσα.

31/07 

Μόλις φτάσαμε στο προορισμό μας, Mahahual, με το νοικιασμένο αυτοκινητάκι μας, 55$/ημέρα. Το μέρος είναι άθλιο, το χτύπησε αλύπητα ο περσινός τυφώνας. Αλλάζουμε γνώμη και φεύγουμε για το επόμενο χωριό, το Xcalac. Έχουμε φτάσει κοντά στα σύνορα με τη Γουατεμάλα, στον νότο. Παντού είναι ερημιά, σαν τη Σίφνο το χειμώνα. Ακόμα και ο καιρός είναι κάπως φθινοπωρινός.

01/08

Έχουμε ένα υπέροχο δωμάτιο πάνω στη θάλασσα, Casa Carolina 72$, που μετά το Pietro μου μοιάζει τουλάχιστον με σουίτα. Πλακάκια μεξικάνικα στο μπάνιο, ζεστό νερό, καθαρές πετσέτες και σεντόνια! Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τη θάλασσα. Θεϊκό…

Ήρθαμε εδώ για να κάνει ο Ανδρεας diving. Βρισκόμαστε άλλωστε στο δεύτερο μεγαλύτερο reef του κόσμου, μετά το Great Barrier Reef της Αυστραλίας. Τελικά δεν τα καταφέρνει και στεναχωριέται. Ο υπεύθυνος των καταδύσεων μας πούλησε. Κάναμε snorkeling αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε από το μέρος που μας πήγαν.

Ήταν να μείνουμε ένα βράδυ στο Xcalac αλλά με αυτό το δωμάτιο αποφασίζουμε να κάτσουμε δύο.

02/08

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Σταματήσαμε σε ένα χωριό για φαγητό και καφέ και αφού παραδώσαμε το αυτοκίνητο πήγαμε στα λεωφορεία. 12.40 αναχώρηση για Merida και μετά από 4.20 λεπτά συναντηθήκαμε με τη μεσαία οικογένεια Καρακάση. Δε σου το είπα, είναι εδώ ο αδελφός του Ανδρέα με την οικογένεια του! Τι σύμπτωση, να κανονίσουμε και οι δύο διακοπές στο Μεξικό ε; Λες και είναι δίπλα ένα πράγμα!

06/08

Μαύρη είναι η νύστα στο σταθμό. Μόλις χωριστήκαμε με την οικογένεια και είμαστε στο σταθμό λεωφορείων του Campeche. Η ώρα είναι 01.30 το βράδυ και περιμένουμε το λεωφορείο των 02.30 για Palenque, 24$/άτομο.

Ημερολογιάκι μου πέρασα πολύ καλά και σε ξέχασα λίγο, αλλά επανήλθα.

Λοιπόν φτάσαμε στη Merida Σάββατο μεσημέρι, μια κούκλα. Πολύχρωμα σπίτια, ωραία κεντρική πλατεία. Λίγο ξεκούραση στο δωμάτιο, Dolores Alba 46$, και έξω για εξερεύνηση. Βραδιάζει και κάτι γίνεται. Ξαφνικά η πόλη αλλάζει…Προσπαθούμε να καταλάβουμε…Και τι όμορφα, βρισκόμαστε μέσα σε ένα πάρτι. Μαθαίνουμε ότι κάθε ΣΚ στις 9 το βράδυ κλείνει για τα αυτοκίνητα το ιστορικό τρίγωνο της πόλης και μετατρέπεται σε μια μεγάλη γιορτή! Σε κάθε γωνιά μουσικές, χοροί και τραγούδια. Πόσο σε αγαπάω Merida! Ακόμα και αστυνομικοί χορεύουν mambo! Πόσο σε λατρεύω Mexico!

Μείναμε 3 μέρες εκεί, τόσο πολύ μας άρεσε. Νοικιάσαμε αυτοκίνητο και κάναμε μια μονοήμερη εκδρομή βόρεια, στο Progresso, μια παραθαλάσσια πόλη στον κόλπο του Μεξικού. Είδαμε ένα διαφορετικό σκηνικό εκεί. Εκατοντάδες οικογένειες πάνω στην άμμο, γονείς, παιδιά και παππούδες, να κάνουν πικ νικ, να περνούν κορίτσια από χωριά με παραδοσιακές φορεσιές αλλά και κιθαρίστες Mariachi αλά Τζαβαράκια. Εκατοντάδες πλανόδιοι να πουλάνε τα πάντα, από μαγιό, ρούχα και σκουλαρίκια έως φαγητά, φρούτα και φιστίκια. Το θεϊκό; να τρώμε σε εστιατόριο και να προσπαθούν να μας πουλήσουν πατάτες τηγανιτές!

How to make frappe στο Μεξικό

Μετά το φαγητό καθίσαμε σε μια καφετέρια και θέλαμε να πιούμε καφέ κρύο. Λέω του Ανδρέα θα πάρουμε νερό, πάγο, ζάχαρη και θα φτιάξουμε καραβίσιο φραπέ. Λέμε λοιπόν στο σερβιτόρο ένα χυμό για το ξεκάρφωμα και όλα τα παραπάνω. Έλα όμως που του έκανε εντύπωση και κάθισε από πάνω μας να κοιτάει τι θα τα κάνουμε; Γελάσαμε όλοι μαζί.

Αφήσαμε την Merida την Τρίτη 05/08 και ξεκινήσαμε για την πολύχρωμη πόλη Campeche. Στη διαδρομή περάσαμε από το παραδοσιακό χωριό Becal που φτιάχνουν τα ψάθινα καπέλα. Στην πλατεία τους αντί για κανένα άγαλμα ή συντριβάνι έχουν τρία τεράστια καπέλα! Το χωριό πολύ συμπαθητικό, με τα ποδηλατάκια τουκ τουκ. Φάγαμε παγωτό μάνγκο, αγόρασε ο αδελφός του Ανδρέα καπέλο, όχι φθηνά, και φύγαμε.

Φτάσαμε στην Campeche και έπαθα πλάκα, δίκαια είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Δύο χιλιάδες σπίτια, βαμμένα σε όλα τα χρώματα που μπορείς να φανταστείς. Με κάτι μπαλκονάκια μια γλύκα, με πόρτες για φωτογράφιση…οι εκκλησιές με την πατίνα που αφήνει ο χρόνος, μοναδικές. Υπάρχουν τείχη περιμετρικά της πόλης, λόγο των πειρατικών επιδρομών και πύλες καλά διατηρημένες. Υπέροχο το ξενοδοχείο μας, Cazumel 75$.

Την επομένη κάναμε μια εκδρομή στη θάλασσα, δε βρήκαμε κάτι αξιόλογο και το απόγευμα θα κάναμε μια γραφική διαδρομή που προτείνει ο πλανήτης (lonely planet) αλλά λόγω βροχής αλλάξανε τα σχέδια μας. Πήραμε το τουριστικό τρενάκι και κάναμε βόλτα. Τουλάχιστον δε βρεχόμασταν, είδαμε την πόλη και ακούσαμε τη ξενάγηση στα ισπανικά. Φυσικά και δεν καταλάβαμε τίποτα! Φάγαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο, ήπια τα γνωστά daquiri mango, φορτωθήκαμε τους σάκους μας και αποχαιρετήσαμε την οικογένεια στον σταθμό. Α είμαι και κρυωμένη…υπομονή και θα φτάσουμε.

Cu at Palenque.

07/08 

Φτάσαμε Palenque δύο κουρέλια στις 8 το πρωί. Πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο που βρήκαμε στον οδηγό, Kiin Villa. Το χωριό το ξαναείδαμε όταν φύγαμε, δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Όλοι έρχονται για τα πασίγνωστα αρχαία. Το ξενοδοχείο μας είναι 2,5 χλ μακριά από το σταθμό, στο δρόμο για τον αρχαιολογικό χώρο. Είχα μια ανησυχία γιατί ο οδηγός το αναφέρει σαν palapa, δηλαδή παραδοσιακά σπίτια όπου η σκεπή με τους τοίχους δεν εφάπτονται, κάπως κάμπριο. Τελικά είναι πάρα πολύ όμορφο! Γλυκούλικα σπιτάκια μέσα σε έναν τροπικό κήπο με πισίνες.

Ύπνος λίγες ώρες και έτοιμοι να εξερευνήσουμε τα αρχαία στο Μεξικό. Βγήκαμε στο δρόμο και πήραμε το τουριστικό βανάκι, collectivo, που πηγαίνει στα αρχαία. Από έξω ένας όμορφος χαμός από μικροπωλητές να πωλούν φαγητά, φρούτα και μπιχλιμπίδια. Αφού πληρώσαμε και ξαναπληρώσαμε, μπήκαμε και μείναμε άφωνοι. Τόσο εντυπωσιακές οι πυραμίδες, μες στην τροπική βλάστηση!

Η έκταση του επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου είναι τεράστια, 2,5τ.χ. Και σκέψου ότι έχει ανακαλυφθεί μόνο το 10% των αρχαίων! Υπάρχουν ακόμα χιλιάδες μνημεία θαμμένα στη ζούγκλα!

Είδαμε την  πρώτη πυραμίδα , τη δεύτερη, την τρίτη, που ήταν και η πιο εντυπωσιακή, λευκή, μεγάλη και καλοδιατηρημένη, είδαμε την τέταρτη και αυτό ήταν! Κάτι το ξενύχτι, κάτι το κρύωμα κάτι η πείνα μου, κατέρρευσα λουσμένη στο ιδρώτα σε ένα βραχάκι στη σκιά. Άσε τον Ανδρέα να δει τα υπόλοιπα!

Ξενοδοχείο, φαγητό και χυμούς για ενυδάτωση, λίγο ύπνο.. Το βραδάκι λίγες μπύρες για λίγο ενυδάτωση ακόμη και πάλι ύπνο.

08/08 

Ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, San Christobal de las Casas, πρωτεύουσα της επαρχίας Chiapas, στις 08.30 και μετά από 6 ώρες, φτάσαμε σε άλλη μια πολύχρωμη μεξικάνικη πόλη. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία, είδαμε το ξενοδοχείο Santa Clara 70$, μας άρεσε και έγινε το επόμενο σπιτάκι μας. Δεν είχε ζεστό νερό και στα 2.200μ το χρειαζόμουν! Γρήγορα έξω για βόλτα.

Η πόλη είναι πολύ τουριστική, σταθμός των backpackers, με ωραία μαγαζιά, αλλά και με έναν επαναστατικό αέρα. Μπλουζάκια με τον Che και τους Zapatistas βλέπεις παντού!

Εγώ τους φοβήθηκα λίγο να πω τους βουνίσιους, κλειστοί άνθρωποι, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι τι θα έχουν περάσει 500 χρόνια από τους «πολιτισμένους» λευκούς! Πόσο ρατσισμό και ανισότητα.

Παρόλα αυτά δεν είναι φιλικοί με τους τουρίστες, δε θέλουν φωτογραφίες, γυρίζουν το κεφάλι τους από την άλλη μόλις σε δουν να κρατάς κάμερα, αλλά από την άλλη δεκάδες γιαγιάδες πουλάνε τα υφαντά τους στους τουρίστες. Περίεργο δεν είναι;

Μείναμε δύο μέρες στην πόλη αλλά ένα βράδυ για την ακρίβεια. Τη δεύτερη μέρα αποφασίσαμε να μην κάνουμε κάποια εκδρομή, να ξεκουραστούμε λίγο, γιατί είχαμε βραδινό 12ώρο λεωφορείο.

Ο ξενοδόχος δε μας άφησε για late check out και έτσι τη βγάλαμε στο δρόμο μέχρι που έπιασε βροχή κλασσικά το μεσημέρι. Κάτσαμε στο λόμπυ και είδαμε το «καλύτερα δεν γίνεται» στα ισπανικά! και όταν σταμάτησε η βροχή πήγαμε σε μια πιτσαρία, μια διακοπή από το guacamole. Στις 20.00 ξενοδοχείο-βροχή-μπαγάζια-ταξί-βροχή-σταθμός και  αναχώρηση στις 21.00 για Ειρηνικό Ωκεανό, vamos a Zipolite!

Η διαδρομή αυτή San christobal- San Pedro Potsutla ο πλανήτης την περιέγραφε ως την πιο επικίνδυνη στο Μεξικό. Υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν το λεωφορείο σου κλέφτες και να σε ληστέψουν! Έτσι και εγώ τι έκανα; Έβγαλα τις κάρτες μνήμης από τις κάμερες και  μαζί με τα διαβατήρια τα έβαλα στην κωλότσεπη, ό,τι γλιτώσω καλό είναι!

10/08

Κοιμηθήκαμε όπως μπορούσαμε – το βράδυ μας σταμάτησαν 3 φορές αστυνομία και στρατός για έλεγχο- και το πρωί φτάσαμε στο σταθμό. Πήραμε ένα φορτηγάκι, collectivo 7 backpackers, τώρα μας έπιασε η οικονομία, και πάνω που ξεκινάμε μας ακινητοποιούν οι ταρίφες! Το φορτηγάκι ήταν χωρίς άδεια! Συνενοούμαστε και μπαίνουμε 5 άτομα σε κανονικό ταξί, like Athens που λέει και ο Ιταλός δίπλα μου, και φεύγουμε επιτέλους για παραλία Zipolite, 15χλμ μακριά. Εκεί θα αράζαμε τα κορμιά μας 3 μέρες.

Ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε τα ενοικιαζόμενα, μας άφησε το ταξί 1.5χλμ μακριά και άντε τώρα να βρεις κουράγιο να περπατήσεις με τη ζέστη, το σακίδιο και πάνω στην άμμο. Εγώ ούτε να μιλήσω δεν είχα κουράγιο. Βλέπουμε έναν Εγγλέζο, θέλετε δωμάτια μας λέει, τον προσπερνάμε. Παρακάτω έχει κάτι πολύχρωμα τραπεζάκια πάνω στην άμμο, ρωτάει ο Ανδρέας για δωμάτια, έχω λέει. Ανεβαίνει να τα δει…μια βλακεία μου λέει είναι… του λέει, θέλω να βλέπω Ειρηνικό. Πηγαίνετε δίπλα τότε. Πάμε λοιπόν στο Brizar Marina 20$, μας ανεβάζουν στον δεύτερο όροφο από μια σιδερένια σκάλα και μένω εκεί! Το δωμάτιο άθλιο, το μπάνιο πανάθλιο, ένα κοινό μπαλκόνι γεμάτο αιώρες και ο ωκεανός να σε ξεκουφαίνει. Καλό του λέω είναι. Βάζουμε μαγιό, πάμε παραλία για βουτιά, μπύρες μετά και τα ξέχασα όλα.

Το highlight της παραλίας είναι ο “Αλχημιστής» στο τελείωμα της παραλίας. Υπέροχο σκηνικό, ωραία ενοικιαζόμενα και εστιατόριο. Εκεί τη βγάζαμε όλη μέρα. Ας όψεται ο παλιοταρίφας που μας άφησε τόσο μακριά και δεν είχαμε κουράγιο να εξερευνήσουμε καλύτερα το μέρος.

 13/08

Αποχαιρετήσαμε και τον Ειρηνικό και φύγαμε για Oaxaca. Από τον κανονικό δρόμο θα θέλαμε δέκα ώρες με το λεωφορείο ενώ μικρά ιδιωτικά βαν θέλουν μόλις 6 και 240$, κάνοντας μια παράκαμψη και ανεβαίνοντας ένα βουνό όλο στροφιλίκια. Φυσικά πήραμε το βανάκι και φτάσαμε Oaxaca πετώντας! Έτρεχε σαν τρελός ο οδηγός.

Μπαίνοντας στην πόλη βλέπουμε έξω από τις εκκλησίες ταξί στολισμένα με κορδέλες, λέμε γάμος γίνεται και έχουν νοικιάσει ταξί;;;! Πολύ πλάκα. Σύντομα μαθαίνουμε ότι σήμερα γιορτάζουν τα ταξί και δεν θα βρούμε τίποτα! Τελικά δεν είχε και πολύ πλάκα.

Φτάνουμε με τα πόδια στο κέντρο και κλείνουμε ένα δωμάτιο στο Monte Alba 60$ πανέμορφο, παραδοσιακό ξενοδοχείο με θέα όλη την κεντρική πλατεία, Zocalo.

Την Οαχάκα δεν τη χόρτασα καθόλου. Είδαμε λίγο το κέντρο, τον καθεδρικό ναό, την αγορά με τα τοπικά εδέσματα chapulines δηλαδή ακριδάκια κριτσανιστά και το δρόμο με τα σοκολατάδικα. Ε, φημίζεται η πόλη για το μόλε και τη σοκολάτα της.

 14/08

Το πρωί αναχώρηση για Mexico City, τελευταίος μας σταθμός. Η διαδρομή, περίπου 5 ώρες, φανταστική. Χιλιάδες τεράστιοι κάκτοι όπου και να γυρίσεις. Προσπαθώ να τους βγάλω φωτογραφία μέσα από το τζάμι αλλά δεν τα καταφέρνω. Θα τους θυμάμαι όμως πάντα!

Το ξενοδοχείο μας μέτριο προς πολύ μέτριο Rioja 35$. Το απόγευμα μας έπιασε βροχή κλασσικά και βγήκαμε μόνο για φαγητό το βραδάκι.

15/08

Ξύπνημα νωρίς για να προλάβουμε να δούμε την πόλη. Η πρωτεύουσα έχει μια μεγαλοπρέπεια, όπως και να το κάνεις. Μεγάλα εντυπωσιακά μπαρόκ κτήρια χτισμένα πάνω στην αρχαία πόλη των Αζτέκων.

Στην κεντρική πλατεία Plaza de la Constitucion ή Zocalo, την δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο, συναντήσαμε κάτι που δεν φανταζόμασταν να δούμε. Κόσμος στέκεται σε ουρές και περιμένουν τους ινδιάνους, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, να τους ξεματιάσουν. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω τι ακριβώς κάνουν αλλά φαντάζομαι ραντίζοντας τους με τους βασιλικούς θα διώχνουν τα κακά πνεύματα.

Στην πλατεία είδαμε και τον Καθεδρικό ναό, τεράστιο και επιβλητικό. Δίπλα στέκεται και το Εθνικό παλάτι. Παρόλο που ξέρεις ότι δεν πηγαίνουμε εύκολα σε μουσεία, μπήκαμε στο παλάτι για να θαυμάσω τις τοιχογραφίες του αγαπημένου μου ζωγράφου Diego Rivera. Είναι καταπληκτικά, δείχνουν όλη την ιστορία της χώρας! Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος να πάμε στο σπίτι της μοναδικής Frida Cahlo. Την επόμενη φορά, γιατί σίγουρα θα ξαναβρεθώ σε αυτόν τον τόπο!

Περπατήσαμε όλη μέρα και το βράδυ φάγαμε στο παλαιότερο εστιατόριο της πόλης La Hosteria de Santo Domingo που γιορτάσαμε και το όνομα μου. Χρόνια πολλά Μαράκι μου και του χρόνου πάλι κάπου ξεχωριστά.

Το πρωί πετάμε για πίσω.

Λεξικό

Cenotes: φυσικές πισίνες νερού που συνδέονται με υπόγεια ποτάμια. Στην χερσόνησο του Yucatan υπάρχει το μεγαλύτερο υπόγειο σύστημα νερού στον κόσμο. Στις cenotes οι Μάγια έκαναν θυσίες.

Zocalo: είναι το κοινό όνομα της κεντρικής πλατείας στην Πόλη του Μεξικού, Πλατεία Συντάγματος. Σχεδίαζαν να φτιάξουν μια στήλη στο κέντρο της πλατείας και έβαλαν μια βάση, zocalo. Η στήλη δε φτιάχτηκε ποτέ, η βάση αφαιρέθηκε αλλά έμεινε το παρατσούκλι. Πολλές πόλεις έχουν υιοθετήσει αυτό το όνομα για την κεντρική τους πλατεία.

Zapatistas: Το 1994 οι αντάρτες στο Μεξικό Zapatistas, το όνομα τους προέρχεται από τον επαναστάτη-ήρωα του Μεξικού Emiliano Zapata, έκαναν επανάσταση κάνοντας κατάληψη του San Christobal και διεκδικώντας τα δικαιώματα των φτωχών ιθαγενών για ισότητα, ελευθερία και ανακατανομή της γης.

Mole: πάστα σοκολάτας που στο Μεξικό την αναμιγνύουν με μπαχαρικά και φτιάχνουν διάφορες mole sauce. Συνοδεύει κρέατα κατσαρόλας.

Palapa: κτίσματα με αχυρένια στέγη, η οποία αφήνει κενά με τους τοίχους για να δροσίζεται το δωμάτιο.

Mariachi: Είδος τοπικής μουσικής στο Μεξικό . Το 2011 η UNESCO αναγνώρισε τη μουσική Mariachi ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά.

Πληροφορίες για το Μεξικό

*Είχαμε ακούσει πολλά κατά πόσο είναι ασφαλής η χώρα. Δεν είδαμε κάτι περίεργο, ούτε αισθανθήκαμε ποτέ φόβο. Φυσικά και εδώ ισχύει ότι και παντού: δεν προκαλείς και δεν κυκλοφορείς σε περίεργες γειτονιές μόνος σου αργά το βράδυ.

*Βολεύει πολύ να νοικιάσεις αυτοκίνητο στη χερσόνησο Yucatan, στην Καραϊβική, είναι πολύ ασφαλές. Οι δρόμοι είναι πολύ άνετοι και σε πολλά σημεία τόσο ευθείς, σε σημείο βαρεμάρας. Προσοχή στα τσιμεντένια σαμαράκια, αν δεν προσέξεις το σπας το αυτοκίνητο!

*Τα λεωφορεία είναι υπερπολυτελείας, οι σταθμοί επίσης. Αφήνεις στο γκισέ τη βαλίτσα σου και αισθάνεσαι ότι είσαι στο αεροδρόμιο. Πολύ οργανωμένοι!

*Οι εσωτερικές πτήσεις είναι πολύ φθηνές, εμείς όμως επιλέξαμε να κάνουμε road trip με τα λεωφορεία για να δούμε καλύτερα την χώρα.

*με κάποιες εξαιρέσεις δε μιλάνε πολλοί αγγλικά. Μας φάνηκαν χρήσιμα τα λίγα ισπανικά του Ανδρέα. Εγώ τότε δεν ήξερα ούτε το καλημέρα να πω!

*Αν επιλέξεις να πας Αύγουστο έχε στο νου σου ότι, με εξαίρεση το Yucatan, κάθε μέρα στις 5 η ώρα βρέχει. Δεν κάνω πλάκα, ήταν απίστευτο. Κανόνισε να ταξιδεύεις απογευματινές ή βραδινές ώρες και το πρωί να βλέπεις τις πόλεις. Εμείς το συνειδητοποιήσαμε αργά!

*Παρόλο που είχαμε μια έννοια ότι θα ήταν πολύ “αμερικανιά”, το Μεξικό τελικά ήταν μια πανέμορφη χώρα, με πολύ cool backpackers τουρίστες. Παραμένει η πιο αγαπημένη μου χώρα και ένα από τα καλύτερα μου ταξίδια!

Μακάρι να τα φέρει έτσι η ζωή και να ξαναβρεθώ με τη μεγάλη μου αγάπη!

Είναι στα σχέδια σου το Μεξικό;

Ευχαριστώ για την παρέα! Σου άρεσε το ταξίδι που σε πήγα; 

Για περισσότερες ιστορίες, τιπς και φωτογραφίες, έλα στην παρέα μου στο insta >>  @mazarou.wanders

Μαρία Μαζαρού

>>Δες περισσότερα ταξίδια μου εδώ

© 2020 – 2023, Maria Mazarou. All rights reserved.