Ο συγγραφέας του βιβλίου ''59,5 χώρες και το πιγκλού'' μας αφηγείται τις ταξιδιωτικές του περιπέτειες

Ο Παύλος Γεώργιζας δεν είναι πολύ άνετος στο να παρουσιάζει τον εαυτό του οπότε θα πει απλώς ότι του αρέσουν οι κολοκυθοκεφτέδες και τα σφουγγάρια. Αλλά εντάξει, πέρα από αυτό, έχει σπουδάσει ισπανική φιλολογία, είναι από την Αθήνα και τα Χανιά, έχει ζήσει σε 5 ελληνικές πόλεις (οι άλλες τρεις είναι τα Γιάννενα, ο Βόλος και η Θεσσαλονίκη) και, ε, όπως συμβαίνει με όλον τον κόσμο, έτσι και σε αυτόν του αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Από πολύ μικρός του άρεσε να διαβάζει άτλαντες και ταξιδιωτικά βιβλία – είχε πάντα μεγάλο κόλλημα με τους νησιωτικούς προορισμούς – και όταν πια ενηλικιώθηκε άρχισε να ταξιδεύει κάπως μανιωδώς. Κάθε φορά που το λέει ανησυχεί μήπως ακούγεται ψωνίστικο, αλλά για να καταλάβετε τι εννοεί με το «μανιωδώς» μέχρι στιγμής έχει βρεθεί σε πάνω από 60 χώρες!

Ποιός είναι ο αγαπημένος σου προορισμός και θες να πηγαίνεις ξανά και ξανά;

Στην Ελλάδα η Ιθάκη και η Σκόπελος. Στο εξωτερικό, παρόλο που έχω ως αγαπημένο προορισμό το Μεξικό, νιώθω πως θα ήθελα να επιστρέφω συχνά στη Σκωτία. Το Εδιμβούργο είναι η αγαπημένη μου πόλη στην Ευρώπη και θεωρώ πως βγάζει την πιο γλυκιά μελαγχολία απ’ όσες πόλεις έχω επισκεφθεί. Επίσης, θα μου άρεσε να επιστρέψω – πολλές φορές – και στα νησιά του Ειρηνικού και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα της Μικρονησίας. Ο Ειρηνικός αποτελεί το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό μου όνειρο, και μετά τη φετινή επίσκεψη στις Βόρειες Μαριάνες (στη Μικρονησία είναι αυτό), θέλω να ξαναβρεθώ οπωσδήποτε σε εκείνα τα μέρη.

Αν δε ζούσες στην Ελλάδα, σε ποιά χώρα θα ήθελες να ζεις και γιατί;

Πφφφ, δύσκολη ερώτηση… Με έχει βασανίσει πολύ στο παρελθόν και με βασανίζει ακόμη. Αν ήμουν πλούσιος ή αν η μετανάστευση εκτός Ευρώπης ήταν γραφειοκρατικά εύκολη θα απαντούσα Σκωτία, Ιταλία, Γαλλία (όχι Παρίσι όμως) ή Αυστραλία. Σαν μέσος πολίτης όμως, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις συνθήκες, δεν είμαι σίγουρος. Κρατάω τη Σκωτία, αλλά το να φύγω από την Ελλάδα για την Ιταλία, ας πούμε, δεν ξέρω πόσο σοφό θα ήταν. Δε θα ήθελα δηλαδή να φύγω από μια οικονομικά προβληματική χώρα για να πάω σε άλλη, σχεδόν εξίσου προβληματική. Τώρα όσον αφορά τους λόγους της επιλογής αυτών των χωρών, θα πω πως εν συντομία η Γαλλία και η Ιταλία ταιριάζουν κάπως με το ελληνικό ταμπεραμέντο, όντας ταυτόχρονα πανέμορφα μέρη για να μένει κάποιος, ενώ η Αυστραλία έχει ωραίο κλίμα, δεν υπάρχει το εμπόδιο της γλώσσας και είναι επίσης υπέροχη και με θερμό κόσμο. Η Σκωτία απ’ την άλλη είναι… η Σκωτία. Μου αρέσουν σχεδόν όλες οι πλευρές της!

Σε ποιά χώρα θες πολύ να πας αλλά διστάζεις να ταξιδέψεις;

Δε νομίζω ότι ακριβώς διστάζω να ταξιδέψω κάπου. Θα πήγαινα οπουδήποτε αν υπήρχε μια σχετική προστασία. Ακόμα δηλαδή και σε εμπόλεμες ζώνες. Εκεί όμως που διστάζω, ή μάλλον πρακτικά δυσκολεύομαι να ταξιδέψω, ενώ το θέλω πολύ, είναι ο Ειρηνικός. Χώρες δηλαδή όπως το Κιριμπάτι και το Τουβαλού. Είναι δυστυχώς ζόρικα μέρη, από την άποψη ότι θέλουν και χρόνο και χρήμα, έναν συνδυασμό αδύνατο για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ζώντας επίσης στην Ελλάδα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Πέραν των οικονομικών εμποδίων, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα αδειών και χρόνου σε μια μέση ελληνική εταιρεία. Δεν είμαστε δηλαδή σαν την υπόλοιπη Ευρώπη όπου το να πάρεις, ας πούμε, 3 εβδομάδες συνεχόμενη άδεια ή κάποιο sabbatical αποτελεί μέρος της εργασιακής κουλτούρας. Πάω στοίχημα ότι αρκετοί δεν ξέρουν καν τι είναι sabbatical, χωρίς να το λέω υποτιμητικά. Εν πάση περιπτώσει όμως, όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας είναι σχεδόν αδύνατο να επισκεφθούμε τέτοιους προορισμούς.

Κάποιο φαγητό που δοκίμασες στο εξωτερικό και σε έχει εντυπωσιάσει;

Enchiladas con mole negro. Το καλύτερο πιάτο που έχω φάει στη ζωή μου και συγκεκριμένα στο Teotihuacan του Μεξικού, σε ένα αρκετά απλό εστιατόριο (οριακά καντίνα). Οι enchiladas είναι πάνω κάτω γνωστές θαρρώ: τορτίγια τυλιγμένη με γέμιση, συνήθως κρέας. Το mole negro τώρα είναι ένα είδος παραδοσιακής σως (καφέ χρώματος στη συγκεκριμένη περίπτωση), το οποίο έχει μέσα χίλια δυο συστατικά. Ε, ένα απ’ αυτά, λοιπόν, είναι και η σοκολάτα. Σε μικρή ποσότητα δηλαδή. Περιέργως, όμως, ταίριαζε απίστευτα με το κρέας!

Μια δυσάρεστη ταξιδιωτική σου εμπειρία;

Το ότι με κλέψανε στη Βαρκελώνη. Ήταν ένα από τα πρώτα μου ταξίδια, άρα ήμουν και εγώ κάπως αφελής. Ωστόσο, ο τρόπος που έγινε αυτό ήταν τέτοιος που πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Ήρθε βασικά ψεύτικη αστυνομία, με αστυνομική ταυτότητα και όλα τα σχετικά, μου ζήτησαν να ελέγξουν τα πράγματα μου και στο τέλος άρπαξαν σχεδόν όλα μου τα χρήματα χωρίς να πάρω χαμπάρι. Μετά από τόσα χρόνια εξακολουθώ να νιώθω περίεργα με το γεγονός ότι δεν έπαθα τίποτα σε μέρη όπως το Μεξικό ή η Βραζιλία (και μάλιστα κάνοντας κάποια ριψοκίνδυνα πράγματα εκεί), αλλά με έκλεψαν σε μια μεγαλούπολη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το πιο περίεργο souvenir που έφερες από κάποιο ταξίδι σου;

Νομίζω ένα βαλσαμωμένο πιράνχας από τον Αμαζόνιο, και για την ακρίβεια από το Μανάους της Βραζιλίας. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, δεν ξέρω αν έκανα καλά που το αγόρασα, αλλά όπως και να ‘χει πιστεύω πως είναι το πιο παράξενο σουβενίρ που πήρα ποτέ. Α, είχα πάρει και ένα ξύλινο πέος από το Μουσείο Πέους στην Ισλανδία (Φαλλολογικό Μουσείο επισήμως) αν και έχουμε πολλά τέτοια και εδώ, άρα δεν ξέρω αν θεωρείται περίεργο.

Ένα ταξίδι που είχες άλλες προσδοκίες αλλά τελικά σε απογοήτευσε;

Θα σου αναφέρω απλώς ένα κομμάτι ταξιδιού, και για την ακρίβεια φετινού: το Κιότο. Θα μπορούσα να πω πως είναι ο προορισμός που με απογοήτευσε περισσότερο στη ζωή μου. Για να καταλάβεις πόσο πολύ δε μου άρεσε, όσο βρισκόμουν εκεί, άλλαξα όλο μου το ταξίδι ακυρώνοντας τις τελευταίες μέρες στην Ιαπωνία. Κάπως έτσι, ωστόσο, προέκυψαν οι Βόρειες Μαριάνες, αφού τις επισκέφθηκα στα πλαίσια του ταξιδιού αυτού, το οποίο κατέληξε να συνιστά και το μεγαλύτερο της ζωής μου. Το Κιότο, που λες, κάνει τη Βενετία να φαίνεται off the beaten track. Δεν έχω ξαναδεί τόσους πολλούς τουρίστες συγκεντρωμένους σε ένα μέρος. Στις παλιές συνοικίες δεν μπορούσες κυριολεκτικά να περπατήσεις. Και στο λέω έχοντας επισκεφθεί πόλεις όπως η Ρώμη, η Βαρκελώνη, η Βενετία κτλ. Δεν μπορείς να απολαύσεις ένα μέρος όταν τα κεφάλια των τουριστών σού κρύβουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τα μισά κτήρια.

Επιπλέον, ένιωσα την κουλτούρα της σέλφι στον μεγαλύτερο βαθμό που έχω νιώσει ποτέ. Θυμάμαι να κάθομαι μπροστά από έναν πασίγνωστο ναό παρατηρώντας τους τουρίστες που βγάζουν φωτογραφίες με σκοπό να δω πόσοι κοιτούν πραγματικά τον ναό. Δε μέτρησα πάνω από τρεις τέσσερις αν θυμάμαι καλά. Και οι επισκέπτες ήταν εκατοντάδες, οριακά χιλιάδες. Εκείνες τις μέρες, λοιπόν, με έπιασαν και διάφορες ανησυχίες, τύπου «θέλω να είμαι μέρος όλου αυτού;»· «θέλω να κάνω χειρότερο το τεράστιο πρόβλημα με τον υπερτουρισμό που υπάρχει στις μέρες μας;». Ε, και κάπως έτσι, επέλεξα να φύγω.

Ποιός προορισμός είναι ο επόμενος σου στόχος;

Δε μου αρέσει να ανακοινώνω πράγματα προτού να είναι σίγουρο πως θα συμβούν, άρα θα αναφέρω απλώς ότι θέλω σίγουρα να κάνω ένα μακρινό ταξίδι. Έχοντας στον νου μου τους πιο «εφικτούς» προορισμούς θα πω ότι οι μεγαλύτεροι στόχοι είναι κάποιο νησιωτικό κράτος της Αφρικής, η Γροιλανδία, η Ινδονησία, κάποιο νησί της Καραϊβικής ή η Κολομβία. Δεν ξέρω αν κάνω καλά που αναφέρω χρηματικά ποσά, αλλά ο στόχος είναι να προκύψει κάποιο ταξίδι με μπάτζετ έως 1500 ευρώ. Με λίγη τύχη και κόπο, όλα τα παραπάνω γίνονται. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει όμως.

Η έμπνευση για να γράψεις το βιβλίο σου προέκυψε από συγκεκριμένο ταξίδι;

Στο σημείο αυτό να πω ότι το βιβλίο έχει τίτλο «59,5 χώρες και το πιγκλού» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος. Περιγράφει πραγματικά ταξίδια σε 59 χώρες με μπόλικες πληροφορίες για κάθε μέρος, αλλά κυρίως με στόχο να προβληματίσει για διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν όλους, όπως για παράδειγμα το κατά πόσο είμαστε ευτυχισμένοι ζώντας στην εκδοχή του κόσμου στην οποία ζούμε. Επίσης, οι όλες περιγραφές γίνονται στοχευμένα από την οπτική ενός πιγκουίνου, χωρίς όμως να μιλάμε για ένα παιδικό βιβλίο. Εν πάση περιπτώσει όμως, το βιβλίο δεν προέκυψε από κάποιο συγκεκριμένο ταξίδι, αλλά από την ανάγκη να φέρω
κάτι πίσω μετά απ’ όλες αυτές τις εξερευνήσεις. Το έχω πει πολλές φορές, αλλά τα ταξίδια, όσο υπέροχα και αν είναι, χάνουν το νόημα τους αν δε φέρνουμε πίσω κάτι που να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Και αυτό είναι που προσπαθώ να κάνω.

Μια φράση για τους travel addicts που διαβάζουν το Travelvibe και θέλουν να
ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο;

Μια φράση μόνο; Χμμ… Ότι όσο πιο προσαρμοστικός είναι κανείς τόσο πιο πολλά ταξίδια θα κάνει. Τα χρήματα είναι μεν σημαντικά, αλλά έχουν δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με την προσαρμοστικότητα και τις καθημερινές μας συνήθειες. Κοινώς, αν ζεις στην Αθήνα βγάζοντας 1000 ευρώ τον μήνα και θες να έχεις το αυτοκίνητο σου (τεράστιο έξοδο), να παίρνεις τον καφέ σου απ’ έξω και ονειρεύεσαι και Σεϊχέλες, ε, λογικά τις Σεϊχέλες δε θα τις δεις ποτέ.

Ακολούθησε τον Παύλο Γεώργιζα στο Instagram για περισσότερα!

Περισσότερο Travel Vibe θα βρεις εδώ.