Υπήρχε για χρόνια μια αίσθηση πως τα νησιά του Αργοσαρωνικού δεν είναι όλα νησιά. Πως η Ύδρα, οι Σπέτσες, ο Πόρος είναι νησιά και η Αίγινα, η Σαλαμίνα, το Αγκίστρι οι λοιποί συγγενείς ή όπως συνήθως λεγόταν η ‘’λύση ανάγκης’’ για όσους δεν μπορούσαν να διαλέξουν για διακοπές τις γραφικές κι υπέρλαμπρες Κυκλάδες ή τα εξωτικά Επτάνησα. Για τα Δωδεκάνησα ούτε λόγος, ακόμα και σήμερα θεωρούνται ταξίδια στο εξωτερικό. Αυτές οι λύσεις ανάγκης λοιπόν, τα τελευταία χρόνια -και με βοηθό τη ραγδαία εξάπλωση του instagram- απέδειξαν ότι στέκονται επάξια ανάμεσα στα περισσότερο προβεβλημένα γειτονικά τους.
Το Αγκίστρι τουλάχιστον το κάνει, και το κάνει χρησιμοποιώντας το ίδιο του το όνομα: σε αγκιστρώνει στη γοητεία του.
Το επισκέφθηκα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2003 κι από τότε ελάχιστα είναι τα καλοκαίρια που δεν του αφιέρωσα δυο μέρες από τις διακοπές μου. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, γιατί να πάω πάλι στο Αγκίστρι, αφού το ξέρω πια σαν το σπίτι μου. Σίγουρα, το γεγονός ότι είναι ένας κοντινός προορισμός, (μια ώρα με το δελφίνι, περίπου δύο με το συμβατικό πλοίο από το λιμάνι του Πειραιά) βοηθά στην απόφαση, καθώς τόσος είναι ο χρόνος που χρειάζεσαι για να ξεχάσεις τις αστικές εικόνες. Δεν είναι όμως αρκετό. Αν δεν το έχεις επισκεφτεί, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι υπάρχει ένα καταπράσινο πευκόφυτο νησί τόσο κοντά μας.
Μικρό σε έκταση και σε υψόμετρο (μόλις 11,97 τ.χλμ. και 294 μ. αντίστοιχα ), το Αγκιστράκι, όπως το λέμε εμείς που το αγαπάμε ή η Κεκρυφάλεια, όπως το ονόμαζαν στην αρχαιότητα, είναι ένα μικρό στολίδι ή όπως Κεκρυφάλεια σημαίνει, μια στολισμένη κεφαλή στον Αργοσαρωνικό.
Το μικρό του μέγεθος συνηγορεί στο να το περπατήσεις, να το κάνεις βόλτα με ποδήλατο ή με το μικρό βανάκι που τουριστικά σε πηγαίνει στις πιο δημοφιλείς παραλίες του. Οι διαδρομές περνούν κι αυτές μέσα από τα δάση του, άρα η βόλτα με το ποδήλατο είναι παραπάνω από υπέροχη.
Έχει τέσσερα μόλις χωριά : το Μεγαλοχώρι ή αλλιώς Μύλο, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι τουρίστες, τη γειτονική Σκάλα, τα γραφικά Λιμενάρια και το Μετόχι. Όλες τις φορές διάλεγα τον Μύλο για να μείνω. Γιατί εκεί είναι η Φωλιά της Φώκας, το καφέ – σνακ μπαρ που παίρνω όλα τα πρωινά μου και που έχω συνδέσει με το μαγικό αυτό νησάκι όσο τίποτα. Στον Μύλο θα βρεις και τους περισσότερους καμπίστες, χωμένους στα δάση με τις αιώρες στους κορμούς των πεύκων να θυμίζουν κάτι από τη λαχτάρα σου να σε νανουρίσει κάποιος. Στον Μύλο βρίσκεται και η Χαλικιάδα, η ομορφότερη παραλία του νησιού για πολλούς και σίγουρα κατ’ εμέ, που κάθε χρόνο θα σταθώ να τη φωτογραφίσω από ψηλά και να περιμένω τις αμέτρητες ερωτήσεις όσων φίλων δουν τη φωτογραφία : υπάρχει στην Ελλάδα αυτός ο παράδεισος;
Υπάρχει κι αν έχεις λίγο υπομονή να κατέβεις το μυστικό σχεδόν μονοπάτι, θα βουτήξεις κι εσύ στα σμαραγδένια του νερά, που συνήθως είναι και τα πιο κρύα του νησιού. Αν είναι η πρώτη σου φορά στο νησί ρώτα πολλές φορές για το μονοπάτι, γιατί εντοπίζεται δύσκολα έτσι όπως κρύβεται στον βράχο. Η παραλία είναι και γυμνιστών, άρα ο χαρακτηρισμός Παράδεισος έχει παραπάνω αναγνώσεις.
Σε κάθε διήμερό μου στο νησί, εκτός από τη Χαλικιάδα που με τίποτα δεν την αποχωρίζομαι, θα επισκεφτώ την Απόνησο ή τη Δραγωνέρα, τις έτερες υπέροχες παραλίες του Αγκιστρίου. Η Δραγωνέρα είναι εύκολα προσβάσιμη, δρόμος σε πάει, δρόμος σε γυρίζει κι αν είσαι φαν των βοτσαλωτών παραλιών θα την αγαπήσεις μεμιάς. Η Απόνησος, που στην ουσία πρόκειται για παραλία ανάμεσα στο ιδιωτικό νησί Απόνησο και το Αγκίστρι, είναι η πιο διασκεδαστική, με φουσκωτά και θαλάσσια σπορ για τους λάτρεις, με ομπρέλες και ξαπλώστρες για τους ριλάξ-τρεις, ενώ τα γειτονικά παγώνια από το νησί θα σε ξαφνιάζουν με τους ήχους ή τις επιδείξεις τους. Κοντά στην Απόνησο, θα βρω χρόνο και για μια βουτιά στη Μάρεζα, μια μικροσκοπική παραλία-βράχο πάνω στη θάλασσα, ιδανική για βουτιές και απογευματινή ραστώνη. Κι όλα αυτά κάθε καλοκαίρι.
Γιατί αυτό που περισσότερο αγαπώ στο Αγκίστρι, είναι πως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, αυτά τα περίπου 16 που το επισκέφτομαι, το ίδιο το νησί δεν έχει αλλάξει κι αυτό είναι κάτι που το λέω με θετική χροιά. Τα ίδια μαγαζιά, οι ίδιες γεύσεις, οι ίδιοι άνθρωποι, η ίδια απλότητα, η φιλοξενία, η ομορφιά, όσο κι αν ο τουρισμός αυξάνεται και το βλέπεις γύρω σου να συμβαίνει ή όσο κι αν δυσκολεύεσαι πια να βρεις δωμάτιο να κλείσεις, το Αγκίστρι θα είναι πάντα μέσα στις προσδοκίες μου και μέσα στην καρδιά μου.
Όπως και οι βραδινές βόλτες για ποτό, το περπάτημα στην παραλία, οι κουβέντες, τα αστέρια που επιτέλους φαίνονται πάνω από τα κεφάλια μας και η υπόσχεση πως του χρόνου πάλι, λίγο πριν φύγουμε για Κυκλάδες, λίγο αφού γυρίσουμε από Κρήτη, λίγο πριν επιστρέψουμε στις πόλεις, θα πούμε ένα γεια στο Αγκιστράκι μας.
