Δεν νομίζω πως οφείλεται στο Pride Month. Δε νομίζω πως οφείλεται ούτε στην παραλία του και το γλυκό (για τα αγγλικά δεδομένα) κλίμα. Απλά το Brighton είναι αυτό που είναι. Μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη στο νότο της Αγγλίας που εκπέμπει χρώμα και φως από παντού – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δεν υπάρχει, καταρχάς, κτίριο που να μην είναι καλυμμένο με graffiti. Δεν μιλάμε για graffiti με συνθήματα, αλλά για μια τέχνη του δρόμου μεν σε άλλο επίπεδο διαλεκτικότητας δε. Χαρακτηριστικά, ένα από τα γραμμένα στους τοίχους που έχουν σφηνώσει επίμονα σε μια χαραμάδα του μυαλού μου είναι “Youknowtwothingsforsure. First, everyoneisgonnadie .Second, youhaven’tyet” (= Μπορείς να γνωρίζεις δυο πράγματα με σιγουριά. Πρώτος, ότι όλοι θα πεθάνουμε και, δεύτερον, εσύ δεν έχεις πεθάνει ακόμη). John Lennon, Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων και κάθε είδους μορφή μπορεί να συναντήσει κανείς στους τοίχους του Brighton.
Πολυσυλλεκτικότητα και στα μαγαζιά, τους ανθρώπους, τις στιγμές στους δρόμους τους βρετανικού νότου. Στο ίδιο στενό συναντάς ταϊλανδέζικο, κινέζικο, ινδικό και μεξικάνικο δίπλα δίπλα. Μια ψιλόλιγνη Αφρικανή βγαίνει από το κομμωτήριο και χώνεται στην αγκαλιά της Γιαπωνέζας φίλης της, ενώ λίγο πιο κάτω μια παρέα Μεξικανών τρέχει να προλάβει το λεωφορείο για να φτάσει στην παραλία. Τρέχω κι εγώ μαζί τους.
Εννοείται ανεβαίνω στο δεύτερο όροφο του λεωφορείου και απολαμβάνω τη…βρετανική κούρσα. Στη διαδρομή το μάτι μου στέκεται στο άγαλμα που είναι αφιερωμένο στα θύματα του AIDS και δεσπόζει σε κεντρικό πάρκο, καθώς και στο Royal Pavilion – το Βασιλικό Περίπτερο, χτισμένο σε Ινδο – Σαρακηνικό στυλ και περιτριγυρισμένο από έναν πυκνό και χρωματιστό κήπο. Εννοείται πως δεν μου ξεφεύγουν τα σκιουράκια που αμέριμνα εδώ κι εκεί!
Συνεχίζοντας την πορεία μου προς την παραλία δεν γίνεται να μην παρατηρήσω τις σημαίες “Be proud” , “Be brave” στα χρώματα του ουράνιου τόξου που κυματίζουν παντού περήφανα. Φτάνοντας στην αποβάθρα, η αλλιώς στο Brighton Pier, βλέπεις τους Βρετανούς αραχτούς σε ξαπλώστρες να απολαμβάνουν την μπύρα τους με ελάχιστο ήλιο και με ίσα να αγγίζει τους 15 βαθμούς!
Σαφώς τα fish and chips δίνουν και παίρνουν, και γενικά το σκηνικό στην αποβάθρα να θυμίζει παλιά αμερικανική ταινία (κάτι από το Notebook για εμάς τους ρομαντικούς). Καντίνες και λούνα πάρκ από άλλη εποχή, ζευγάρια να ανταλλάσσουν φιλιά μαζί με μαλλί της γριάς και ένα, άλλοτε πολυσύχναστο, καζίνο να έχει μετατραπεί σε χώρο ψυχαγωγίας με ποδοσφαιράκια και φλιπεράκια.
Το επόμενο πρωί με βρίσκει να φωτογραφίζομαι ανάμεσα στα graffiti, να χάνομαι στα στενά της ανοιχτής αγοράς στην καρδιά της πόλης αγοράζοντας vintage θησαυρούς από παλαιοπωλεία , και να καταλήγω να τρώω English Breakfast σε ένα χουχουλιάρικο cafe με την υπερβολική ευγένεια και χαμόγελα των σερβιτόρων να μου προκαλούν αναπάντεχη ευφορία. Α! Και μιας και είπα για ευγένεια, η φράση που έμαθα να λέω στον οδηγό κάθε (μα κάθε!) φορά που έμπαινα ή έβγαινα από το λεωφορείο ήταν «Ευχαριστώ, καλή σας μέρα». Και ναι, το έλεγα ασυναίσθητα και όταν γύρισα στην Ελλάδα.
Συμπέρασμα; Το Brighton είναι από τους πιο ειλικρινείς προορισμούς που έχω επισκεφθεί. Δεν προσποιείται κάτι που δεν είναι. Αγαπά το διαφορετικό, το έντονο, το πολύχρωμο. Και το φωνάζει. Ουρλιάζοντας από τα βάθη της ψυχής του.
Featured photo @btnbikeshare
