Πρώτες διακοπές χωρίς περιορισμούς κορωνοιού, και όλοι δρόμοι οδηγούν στο αναβληθέν από πέρυσι οδοιπορικό στη Νότια Πελοπόννησο. Χωρίς καμία ωραιοποίηση, πάμε να πούμε τα πράγματα όπως έγιναν.
Με αφετηρία το Λουτράκι, που σε παρακαλώ πολύ μην παραλείψεις να επισκεφθείς για μια κατάβαση στη Σπηλιά της Φώκιας, ξεκινήσαμε για Μονεμβασία. Ναι, Μονεμβασία (ή Μονεμβάσια) πάντως όχι Μονεμβασιά. Μόνη + έμβασις (=είσοδος) η ετυμολογία της. Το Κάστρο; Υπέροχο. Η θέα; Εκπληκτική. Αισθάνθηκα σαν πριγκίπισσα; Σαφώς. Έφαγα σαν βασίλισσα; Δεν θα το έλεγα. Κολύπησα σε καταγάλα νερά; Δυστυχώς, όχι. Ευτυχώς, η Ελαφόνησος saved the day! Μόλις 40’ από τη Μονεμβασία, βρίσκεται η Πούντα – το λιμανάκι του ferry που σε περνάει στο νησί. Ο Σίμος παίρνει 10/10 και το φαγητό στην Ουρανία στο λιμάνι επίσης.
Επόμενη στάση το Γύθειο. Αν έχεις πάει στην Ερμούπολη, θα σου θυμήσει λίγο τον στενό, γεμάτο κίνηση δρόμο στο λιμάνι. Εντυπωσιακή θάλασσα το Ναυάγιο, χαμηλότερη των προσδοκιών το περίφημο Μαυροβούνι. Έφαγα μια τραβηχτή ωστόσο (τη γεμιστή, όχι αυτή που το τυρί έρχεται ξεχωριστά) και ίσιωσα!
Α, αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη η παραλία Καλαμάκια στο Σκουτάρι. Να πάτε παιδιά, να πάτε!
Γινόταν να μην πάμε μετά Λιμένι και Αρεόπολη; Στολιδάκια της περιοχής και τα δυο. Αν και δεν είμαι φαν των θαλασσών που δεν έχουν αμμουδιά, αλλά βουτάς από αποβάθρα, το Λιμένι βρήκε το δρόμο του για την καρδιά μου. Όσο για την Αρεόπολη, δεν έχω λόγια. Η γραφικότητα σε συνδυασμό με το cuteness, οριακά με συγκίνησαν. Ξεκάθαρο highlight του οδοιπορικού η μανιάτικη αυτή κωμόπολη με το ιστορικό παρελθόν και το fancy παρόν. Πέτρινα οικήματα με boho πινελιές, μπλεγμένα με jazz μουσική και instargammable γωνιές ήταν το κάτι άλλο!
Συνεχίζουμε για την ξακουστή παραλία του Φονέα (όντως, από πειρατή-δολοφόνο πήρε το όνομα της) που άξιζε τη βουτιά μας. Υπέροχη φυσική σκιά από το βράχο και ολοκάθαρα νερά. Το φαγητό στον Ψαρά στην Καρδαμύλη ήρθε να δέσει το γλυκό! Υπέροχο service και όμορφες γεύσεις πλάι στο κύμα, σίγουρα το συστήνω.
Και για τελευταία αφήσαμε την αγαπημένη Καλαμάτα. Όχι πρώτη επίσκεψη εκεί, και σίγουρα όχι τελευταία. Μακάρι να μην είχε βρέξει και να προλαβαίναμε να χαρούμε και μια βουτιά στη Σάντοβα..Δεν πειράζει όμως, το Καστράκι-Μετέωρο, με την απερίγραπτη θέα σε όλο το Μεσσηνιακό κόλπο έφτανε και περίσσευε!
Επόμενη στάση; (Θα θέλαμε) Βοιδοκοιλιά, Γιάλοβα, Πύλο αλλά οι μέρες δεν έφτασαν. Καλή ευκαιρία να επιστρέψω στον αγαπημένο νότο!
