24 ώρες στη Σαναά

Το παιδεύαμε 2 χρόνια, να πάμε, να μην πάμε…και τελικά μια μέρα νίκησε ο ταξιδιώτης μέσα μας και αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε! Θα πηγαίναμε χριστουγεννιάτικες διακοπές στη Σοκότρα, ένα μικρό νησί της Υεμένης και θα μας έβρισκε το 2014 σε μια σκηνή.

Μοναδικό μέρος στον πλανήτη, που λόγω της μεγάλης απόστασης από την ηπειρωτική χώρα, έχει σπάνια χλωρίδα με ενδημικά δέντρα που δεν τα συναντάς αλλού.
Το χαρακτηρίζουν εξωγήινο μέρος. 

Θα πετάγαμε μέσω Σαναά, την πρωτεύουσα της Υεμένης. Μια πόλη διαμάντι αρχιτεκτονικά! Αν δεν έχεις δει ποτέ αυτά τα πανέμορφα κτήρια ήρθε η ώρα να τα αγαπήσεις.
Πανύψηλα τούβλινα σπίτια διακοσμημένα με περίτεχνα γεωμετρικά σχέδια από γύψο και βιτρώ παράθυρα, απλά μοναδικά στον κόσμο! Μου θυμίζουν χριστουγεννιάτικα μπισκοτόσπιτα.

Η παλιά οχυρωμένη πόλη κατοικείται εδώ και 2.500 χρόνια και έχει δικαίως ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από το 1986. Υπάρχουν πάνω από 100 τζαμιά, 12 χαμάμ και 6.500 σπίτια.

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Υεμένη δεν ήταν κάτι καινούργιο, εκείνη όμως την περίοδο και για μεγάλο διάστημα υπήρχε εκεχειρία. Μια βδομάδα όμως πριν πετάξουμε έγινε μεγάλη έκρηξη στην κεντρική πύλης της αγοράς. Να κάναμε πίσω; Μπα…
Κάναμε το σταυρό μας και φύγαμε.

Φτάσαμε λοιπόν μες τα άγρια χαράματα. Μετά από μια αναμονή στο immigration desk, είχαν γράψει λάθος τον αριθμό διαβατηρίου του Ανδρέα στη βίζα, βγήκαμε στους 6ο C να βρούμε τον οδηγό που μας περίμενε.

Στο δρόμο αρκετά τανκς και ΡΕΟ. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε, μήπως κάναμε βλακεία…Και εκεί που κοιταζόμαστε…τσουπ σταματάει και το ταξί.
Νάτα λέμε, τώρα κάτι κακό θα γίνει! Καλή αρχή κάναμε!
Ρωτάει ο Ανδρέας να μάθει τι πάθαμε και απαντάει ο ταξιτζής, hot hot! που σημαίνει ανέβασε θερμοκρασία, χαχα!
Λέω να μείνω μέσα γιατί κάνει ψόφο, αλλά βρωμάει καπνός και αλλάζω γνώμη. Καλύτερα να πάω από Υεμενίτη πάρα άδικα από καπνό!
Σταματάει ένα διερχόμενο ταξί για βοήθεια αλλά τζίφος, δε μπορεί να κάνει τίποτα. Φορτώνουμε μπαγκάζια και ταλαιπωρημένα κορμιά στο νέο ταξί και φεύγουμε. Ουφφφ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο “Arabia Felix Hotel” στις 5 το πρωί.

Το πρωί, φρεσκαδούρες δε μας έλεγες αλλά ταξιδιώτες γεμάτοι λαχτάρα για εξερεύνηση ναι, ξεκινάμε για την αγορά. Εγώ με μαντήλα, παντελόνι και πουκάμισα μακριά, Πακιστανική….

Θέλουμε να δούμε την παλιά πόλη με τα υπέροχα, μοναδικά κτήρια. Να τριγυρίσουμε στην αγορά με τους πάγκους με τα καλούδια αλλά και να ψωνίσουμε τα απαραίτητα σουβενίρ. Εγώ έχω τρελό κόλλημα να φέρω δωράκια στην οικογένεια μου. Ο Ανδρέας φρικάρει λίγο με όλο αυτό, αλλά πάντα μου κάνει τα χατίρια. Ε ταξίδι χωρίς σουβενίρ, είναι μισό ταξίδι.

Κάνουμε λοιπόν όλη τη διαδρομή με συνοδό! Ναι, ο υπεύθυνος του μικρού μας ξενοδοχείου κανόνισε και ήρθε ένας νεαρός μαζί μας, ο Jaser. Πραγματικά δε ξέρω τι θα μας έκανε σε πιθανό κίνδυνο.
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο μάς είπε να μην φάμε από τους πάγκους με τα κεμπάπ γιατί τα έχουν από το πρωί έξω χωρίς ψύξη!

Η μέρα κυλούσε υπέροχα, απολάμβανα πραγματικά την βόλτα στα σοκάκια, την αγορά με μπαχαρικά, τα σιδεράδικα και τα ξυλουργεία, σκηνές από άλλες εποχές.

Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί μαζί μας, κάποιοι μου ζητούν από μόνοι τους να τους φωτογραφίσω, όλοι χαμογελάνε στην κάμερα μου.
Εγώ όμως αντί να τους λέω σουκράν (ευχαριστώ στα αραβικά) τους λέω σουκρούτ (ξινολαχανο)! Το ανακαλύπτω μετά από μία ώρα όταν με άκουσε ο Ανδρέας. Πόσο γέλασα!

Τα καταστήματα κλείνουν 1-3 έτσι κάνουμε και εμείς ένα διάλειμμα.
Ο Jaser μας πάει και σε ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι, τρίπατο, μια κούκλα και μετά στην ταράτσα ενός πολύ ψηλού ξενοδοχείου, Burj Arab, για αναψυκτικό, θέα και φωτογραφίες. Δε χορταίνουμε να κοιτάμε αυτήν την πόλη. Τους αρχαίους «ουρανοξύστες» 400 ετών, τις ταράτσες γεμάτες καθημερινή ζωή, τους δρόμους με τους πάγκους και τους περαστικούς. Δεν πιστεύουμε ότι είμαστε εκεί… Βγάζουμε και τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες.

Στις 3 ξανά έξω στην πολύβουη αγορά.
Διασχίζουμε το κεντρικό σοκάκι. Αριστερά και δεξιά πάγκοι πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κυρίως πράγματα καθημερινής χρήσης, λίγα τουριστικά…αγοράζω πολύχρωμα μανταλάκια, μαγνητάκια κινέζικα, σκουλαρίκια και μαχαίρια Janbiya, μέρος της παραδοσιακής φορεσιάς των Υεμενέζων.  

Φτάνουμε σε μια μεγάλη αλάνα μπροστά στην κεντρική πύλη Bab al-Yaman. Κάποιοι πουλάνε σακούλες με φρέσκο χόρτο khat (κατ) άλλοι έχουν αράξει και το μασάνε.
Το κατ είναι ναρκωτικό, νόμιμο στην Υεμένη και σε κάποιες άλλες μουσουλμανικές χώρες. Το 70% με 80% των ανθρώπων 16 έως 50 ετών καταναλώνουν κατ καθημερινά, ενώ δεν έχει σημειωθεί κάποιος θάνατος που να αποδίδεται στο φυτό. Μόλις το 2013 απαγορεύτηκε στις δημόσιες υπηρεσίες της Σαναά!

Οι χρήστες το τοποθετούν στη μια πλευρά του στόματος τους και το κρατούν εκεί πολλές ώρες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα με τα χρόνια το ένα τους μάγουλο να είναι μόνιμα φουσκωμένο, παραμορφωμένο. Θέλω να κάτσω με τις ώρες να τους παρατηρώ αλλά το θεωρώ μεγάλη αδιακρισία, έτσι φεύγουμε.

Λίγο πριν πέσει ο ήλιος σε ένα μικρό πλατεάκι βρίσκουμε τα «βρόμικα». Καθόμαστε σε κάτι τραπέζια και παρατηρώ γύρω μου. Ένας όμορφος χαμός από πάγκους με φαγητά και γλυκά. Φυσικά είμαι η μοναδική γυναίκα! Με κοιτάζουν όλοι, άλλοι με περιέργεια, άλλοι με χαμόγελο, μάλλον όχι χαμόγελο αλλά με ύφος σου-κάνω-ματάκια-και-γλύκες! Δεν αισθάνομαι όμως άβολα.

Εγώ είμαι περίεργη με τα κρέατα και ειδικά τα αρνιά…ούτε καν τα μυρίζω!
Με ρωτάνε θα φας, εγώ μπααα με τίποτα!
Έφεραν κρέας ξεροψημένο, ψωμάκι ζεστό, ντομάτα τριμμένη, κρεμμύδι και φυσικά πολύ γλυκό τσάι.
Έφαγα όμως, παρά τις οδηγίες του ξενοδόχου, το μοναδικό κεμπάπ της ζωής μου!
Είπα να δοκιμάσω λίγο και το τσάκισα.
Δεν έπαθα τίποτα και ναι, είμαι τρελή για δέσιμο!

Με το που σκοτεινιάζει αρχίζει ψύχρα. Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο μας βλέπουμε μια καμήλα, ναι μες στο δρόμο, μες την πρωτεύουσα να μπαίνει σ ένα σπίτι. Πάμε και εμείς από κοντά. Μέσα είναι δύο τύποι σε νιρβάνα, ο χώρος μες τη μύγα, ένα μωρό κάπου σ’ ένα πατάρι, 2 κατσικάκια, μια καμήλα να γυρίζει ένα μύλο! Ναι αυτές είναι σκηνές καθημερινές σε αυτήν την πόλη.

Χαίρομαι που πήραμε την απόφαση να πάμε εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο καθώς όπως όλοι γνωρίζουμε ο εμφύλιος μαίνεται εδώ και πολλά χρόνια και η χώρα είναι αποκλεισμένη από διεθνείς πτήσεις.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, ήταν μια υπέροχη μέρα σ ένα υπέροχο μέρος του κόσμου αλλά σίγουρα ήταν τα πιο ριψοκίνδυνα σουβενίρ έβερ (μέχρι σήμερα)

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ αγαπημένη μου Σαναά.

Εσύ θα πήγαινες;

Ευχαριστώ για την παρέα! Σου άρεσε το ταξίδι που σε πήγα; 

Για περισσότερες ιστορίες, τιπς και φωτογραφίες, έλα στην παρέα μου στο insta >>  @mazarou.wanders

Μαρία Μαζαρού

>>Δες περισσότερα ταξίδια μου εδώ

© 2020 – 2023, Maria Mazarou. All rights reserved.