Η Κεφαλλονιά δε χρειάζεται περιγραφές. Δε χρειάζεται, γιατί δεν μπορείς να την περιγράψεις με λέξεις απλές. Μπορείς με φωτογραφίες, με αναμνήσεις, με στιγμές που μοιράστηκες με ανθρώπους δικούς σου ή ξένους που γνώρισες στο νησί, μπορείς ακόμα να την φανταστείς, πώς νομίζεις ότι μοιάζει η Κεφαλλονιά κι αυτό πάλι να μην μπορέσει να ταυτιστεί με την πραγματικότητα.
Η Κεφαλλονιά, ή πιο σωστά η Κεφαλληνία, είναι το έκτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί της Ελλάδας και το μεγαλύτερο των Επτανήσων. Στέκεται απέναντι από την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα, πολλαπλασιάζοντας τους τρόπους να την επισκεφτεί κανείς, οδικώς, αεροπορικώς, με πλοίο και σίγουρα δεν είναι δύσκολο, ή τόσο δύσκολο όσο νομίζει κανείς, να φτάσει εκεί.
Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο νησί δε λέει πολλά ή ακριβώς λέει πολλά. Γιατί σε ένα μεγάλο νησί μπορεί ο καθένας να βρει αυτό που ψάχνει, ενώ σε ένα μικρό να αρκεστεί σε αυτό που βρίσκει ή κι ανάποδα, σε ένα μεγάλο να χαθεί ψάχνοντας. Εγώ θα τολμούσα να πω ότι χάθηκα, όχι γιατί μπερδεύτηκα στους δρόμους, στα βουνά ή στο απέραντο πράσινο, αλλά γιατί ήθελα ακριβώς να χαθώ σε έναν εκ προοιμίου παράδεισο. Οι φετινές συνθήκες έκαναν ακόμα πιο επιτακτική αυτή την ανάγκη. Όλοι έχουμε ανάγκη να χαθούμε σε έναν παράδεισο, ειδικά όταν έχει προηγηθεί η κόλαση.
Επισκέφτηκα την Κεφαλλονιά στις αρχές του Ιούλη, όχι για πρώτη φορά, για την ακρίβεια για τέταρτη, καθώς μέσα στα χρόνια υπήρξαν πολλές οι αφορμές. Δεν έχω καταγωγή από κει, για να δικαιολογήσω τον ενθουσιασμό μου, αλλά νιώθω ότι στο νησί αυτό ανήκει ένα μέρος της καρδιάς μου. Μη ρωτήσετε γιατί, δεν έχω πολλές απαντήσεις, ίσως ακριβώς το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μεγάλο, ογκώδες νησί, κάνει την παρουσία μου να νιώθει μικρή και επομένως τον κόσμο γύρω ακόμα πιο σημαντικό.
Η οροσειρά του Αίνου, με την περίφημη Μαύρη Ελάτη να του δίνει το όνομα του Monte Nero (Μαύρο βουνό), κυριαρχεί και λειτουργεί σαν κέντρο βάρους του νησιού, όλα σου τα αισθήματα θα χτιστούν γύρω από αυτή. Δεν είναι τυχαίο που ο Αίνος δέχεται πρώτος τα βαρομετρικά χαμηλά της Δύσης , ο καιρός νιώθεις ότι γεννιέται στα βουνά αυτά , βλέπεις τις καταιγίδες, τα σύννεφα, τον ήλιο να ξυπνούν πάνω στα βουνά αυτά και ύστερα να εξαπλώνονται.
Εξαπλώνονται και φτάνουν μέχρι τις θάλασσες, τους πολλούς κόλπους και τα ακρωτήρια του νησιού. Ο κόλπος της Σάμης, του Αργοστολίου, του Φισκάρδου, του Μύρτου και άλλων τόσων , είναι από μόνοι τους πολλές ταξιδιωτικές εμπειρίες μαζί, όπως και τα σπήλαια του νησιού ή η αμέτρητες κυανές παραλίες, που θα σου αλλάξουν την εντύπωση που έχεις για τα ελληνικά νερά. Προσωπικά, όσες φορές και να επισκεφτώ την Κεφαλλονιά, πάντα ερωτεύομαι όλο και πιο δυνατά τον Μύρτο, αυτή την παραλία που έχει ψηφιστεί 11 φορές ως η ομορφότερη της Ελλάδας, σύμφωνα με την ετήσια ψηφοφορία του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ.
Δε θα μπορέσω ποτέ να εξηγήσω τη δύναμη που ασκεί πάνω μου ο Μύρτος. Τον έχω επισκεφτεί 2, 3, 4 φορές, τόσες που έχω αρχίσει να μη θυμάμαι τους αριθμούς, αλλά τις λέξεις, τα αισθήματα, το χάος που μου προκαλεί. Κι είναι ένα χάος που με μαγεύει όλο και πιο πολύ.
Βραβευμένη, πολυδιαφημισμένη, απέραντη, επικίνδυνη, ό,τι και ν’ ακούσω γι’ αυτή την παραλία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη στιγμή που ο δρόμος θα στρίψει και θα βρεθώ από πάνω να τον κοιτάζω. Γιατί στο μυαλό μου η λέξη Μύρτος, το λουλούδι της Μυρτιάς δηλαδή, έχει αποκτήσει αρσενικό άρθρο, για να τονίζει τη δική μου ταύτιση μαζί του, τις στιγμές που θα φτάσω κοντά, εκεί, 30 χλμ πέρα από το Αργοστόλι, και όλες εκείνες τις ώρες που τα βήματά μου θα αγγίζουν τα νερά του. Και τα έχω βουτήξει, καλοκαίρι, άνοιξη και χειμώνα, ήρεμα, άγρια και αφρισμένα σαν χιόνι, όπως την τελευταία φορά.
Αυτό που ίσως περισσότερο αναζητώ στον Μύρτο, σ’αυτή την απέραντη βοτσαλωτή αμμουδιά, είναι η αίσθηση του πόσο ασήμαντος είμαι, μια αίσθηση που αναζητώ στις διακοπές.
Του πόσο μικρός είμαι σε έναν κόσμο μεγάλο, που υπάρχει χωρίς την ανάγκη μου ή τη συνεισφορά μου.
Κι είναι αυτή η απόλυτη ομορφιά που μου προκαλεί το χάος. Για όσα δεν έζησα, δε θα ζήσω ή δε ζω, για όλες τις παράλληλες ζωές, τους κόσμους και τους ανθρώπους που κολυμπούν στα νερά ή στα χιόνια του, για τους έρωτες που δεν ειπώθηκαν ή δεν ταίριαξαν ή δεν ήρθε η στιγμή τους ή αντιθέτως δεν έχουν χρόνο ορισμένο αλλά αιώνιο.
Ο Μύρτος είναι πάντα για μένα μια πελώρια, ισοπεδωτική δύναμη που εκμηδενίζει την παρουσία μου, για να μπορώ έπειτα να της δώσω τις διαστάσεις που αντέχω. Και το κάνω. Και βλέπω κι άλλους να το κάνουν. Ανθρώπους που μένουν εκεί μέχρι το ηλιοβασίλεμα, σε ένα από τα ομορφότερα που μπορείς να αποτυπώσεις στο μυαλό σου.
Ανάμεσα σε αυτούς, ένα ζευγάρι που φωτογράφισα και ύστερα τους έστειλα τις φωτογραφίες λέγοντας τους πως δεν αντιστάθηκα στο θέαμα των ανθρώπων που ερωτεύονται βλέποντας τον ήλιο να δύει. Αυτή η αντίφαση της Ανατολής των αισθημάτων στη Δύση του κόσμου πάντα θα με συγκινεί, γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη τις ανατολές πιο πολύ από τις δύσεις.
Έφυγα από την Κεφαλονιά ξέροντας ότι θα επιστρέψω, γιατί από τη στιγμή που ένα μέρος κλέβει την καρδιά σου, ξέρεις ότι θα επιστρέφεις, όχι για να την πάρεις πίσω, αλλά για να σιγουρευτείς ότι της φέρεται καλά, εκεί, στα σωστά τα χέρια που την έχει.
