Κλείνεις εισιτήρια να πας για πρώτη φορά στη Ρώμη τη τελευταία εβδομάδα του Απριλίου. «Πάσχα θα είναι» λες από μέσα σου, «καλό καιρό θα έχει» συμπληρώνεις. Ε, «Λονδίνο δεν είναι, θα έχει καιρό παρόμοιο με της Ελλάδας» πείθεις τον εαυτό σου. Έλα που η κλιματική αλλαγή έχει άλλα σχέδια για σένα και σου φέρνει φαρδιά πλατιά τη βροχή 2 από τις 4 μέρες που είσαι στη Ρώμη. Και αλήθεια δεν έχω χειρότερο – προτιμώ να χιονίζει! Κι όμως, στη Ρώμη αγάπησα (και) τη βροχή.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε υποδέχεται μια ηλιόλουστη Ρώμη με τα σήματα – κατατεθέν της να σε καλωσορίζουν με την πλέον ιταλική φινέτσα. Εννοώ ακριβώς αυτά τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, με τα σπίτια με τα ανύπαρκτα μπαλκόνια και τις ρετρό βέσπες σε όλα τα πιθανά χρώματα να παραφυλάνε σε κάθε γωνία της αιώνιας πόλης. Οι σούπερ στιλάτοι άνθρωποι ολοκληρώνουν το κινηματογραφικό σκηνικό και απλά μένεις να τους χαζεύεις.
Στην αρχή αφήνεις κατά μέρους το χάρτη. Θες να χαθείς, να αφήσεις το ‘αιώνιο’ ένστικτο σου να σε καθοδηγήσει. Το κάνεις και σαν αποτέλεσμα (άκου τώρα να δεις τι σου είναι το ένστικτο!) φτάνεις στο Gelateria Della Palma. Ταπεινή μου άποψη, δεν γίνεται να είσαι λάτρης του παγωτού και να μην επισκεφθείς το εν λόγω μαγαζί που σου προσφέρει απλόχερα όχι 10, όχι 20 αλλά 150 διαφορετικές γεύσεις! Και σα να μην έφτανε αυτό, ένα χωνάκι σοκολάτα με 3 μπάλες παγωτό κοστίζει μόλις 4,5 ευρώ! Κάνω λάθος ή το πρώτο highlight Ρώμης των απανταχού λιχούδηδων βρέθηκε;
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι πριν πάω στη Ρώμη άκουγα ότι πρόκειται για υπερτιμημένο γαστρονομικό προορισμό και ότι το να φας εκεί είναι ακριβό … σπορ. Η εμπειρία μου έδειξε τα ακριβώς αντίθετα! Και εξηγούμαι: παραδοσιακή ιταλική καρμπονάρα στο περίφημο εστιατόριο That’sAmore στην καρδιά της πόλης στα 9 ευρώ. Πίτσα μαργαρίτα στην πιο τουριστική περιοχή, στο Trastevere, στα 5. Για να μην μιλήσω για τον πιο δυνατό εσπρέσο που έχω πιει στη ζωή μου και η τιμή του οποίου ανέρχεται στα 90 λεπτά στην ιστορική La Casa Del Caffè Tazza D’oro . Είναι μεν σα σφηνάκι, αλλά είναι τόσο δυνατός που αυτή η ποσότητα φτάνει και περισσεύει.
Και ενώ λοιπόν περπατάς αμέριμνη με το αγαπημένο σου παγωτό tiramisu στο χέρι κάπου κοντά στην Piazza Venezia, πιάνει βροχή. Τρυπώνεις γρήγορα στο Palazzo Venezia και ανεβαίνεις με το ασανσέρ στην οροφή για να θαυμάσεις τη θέα. Η ανάσα κόβεται από την απρόσκοπτη θέα που σου χαρίζει σε όλη την πόλη και αγνοείς τις ψιχάλες. Ώρα να φύγεις – έχει εξάλλου σταματήσει να βρέχει.
Κατευθύνεσαι με αργό τουριστικό βήμα προς τη Fontana di Trevi. Αφού στριμώχνεσαι μεταξύ των ορδών τουριστών για μια φωτογραφία μπροστά από το επιβλητικότατο σιντριβάνι και αφού κάνεις και την ανάλογη ευχή, να σου πάλι η βροχή. Ανοίγεις την ομπρέλα και – ευτυχώς – είναι μεσημέρι και η ώρα σηκώνει φαγητό. Το PaneeSalame σε περιμένει σε απόσταση 5 λεπτών για χουχούλιασμα με το καλύτερο πανίνι της πόλης. Προσούτο, μοτσαρέλα και άλλα τοπικά προϊόντα διώχνουν τη συννεφιά…
Ποιος να μου το έλεγε ότι θα έφτανα να γράψω εγώ άρθρο – ωδή στη βροχή. Αλλά έτσι είναι τα ταξίδια αγαπημένοι συνοδοιπόροι – σε αλλάζουν με τρόπους που ποτέ πριν δεν είχες καν φανταστεί!
