Ινδονησία: Ενα travel vibe από το Σουλαουέζι

Η επιλογή του συγκεκριμένου νησιού έγινε από τον Ανδρέα, σαν παλιότερος ταξιδευτής είχε ακούσει για το Σουλαουέζι όταν πριν πολλά χρόνια, νέος και ελεύθερος, είχε βρεθεί ξανά στην Ινδονησία.

Παρόλο που ένα χρόνο πριν είχε γίνει το μεγάλο τσουνάμι στο Palu με πολλούς νεκρούς και 2-3 σεισμοί στην περιοχή κατά την διάρκεια τους χρόνου, εμείς ατρόμητοι ή βλάκες κλείσαμε εισιτήρια.

Καθώς δεν ταξιδεύουμε με ομαδικά γκρουπ αλλά μόνοι μας, η όλη προετοιμασία, οι κρατήσεις δωματίων και εισιτηρίων γίνεται από εμάς. Αφού τα κανονίσαμε όλα δεν έμενε τίποτα άλλο από το να μετράω μέρες…

3,2,1 Ξεκινάμε…

Αφού σεργιανίσαμε 10ωρες στη Σιγκαπούρη, φτάσαμε στο Μακάσαρ, την μεγαλύτερη πόλη του νότου, εξαντλημένοι και άυπνοι 36ωρες, οι ταξιδιώτες καταλαβαίνουν. Έξω για φαγητό και φυσικά κάτσαμε στο πρώτο μαγαζί που είδαμε, δεν αντέχαμε να ψάξουμε! Εντυπώσεις; Καθόλου αγγλικά στον κατάλογο, ευτυχώς ο Ανδρέας θυμόταν κάτι φαγητά από παλιά, και πολύ φθηνά (1,5€ πιάτο).

Το πρωί ξαναπετάξαμε για Παλόπο, λες και δε χορτάσαμε πτήσεις. Στο προαύλιο του αεροδρομίου είδαμε πολύ κόσμο μαζεμένο, μας φωνάζανε «Welcome to Palopo» και μπαίνοντας στην υποδοχή ήταν καμιά εικοσαριά άτομα, μια κοπέλα έβγαζε φωτογραφίες, λέμε τι γίνεται εδώ; Εντάξει είμαστε οι μοναδικοί δυτικοί στην πτήση αλλά όχι και έτσι! Καλά δεν το πιστέψαμε κιόλας, αλλά είχε πλάκα. Τελικά οι χαρές ήταν για μια αποστολή από τηλεφωνική εταιρεία!

Μας παρέλαβε ο Budi, ο οδηγός μας για τις επόμενες 3 μέρες, και ξεκινήσαμε την ξενάγηση στα χωριά της Τόνα Τοράτζα. Η διαδρομή πολύ γραφική μέσα από τα ρυζοχώραφα, ήταν σκέτη απόλαυση να κοιτάς τους ντόπιους να δουλεύουν στα χωράφια τους.

Κάποια στιγμή κάναμε μια στάση σε ένα καφέ και εκεί που κοιτάμε αριστερά δεξιά, όλο καινούργιες εικόνες, ο διπλανός μάς πιάνει την κουβέντα.

–Από που είστε; (είναι η ερώτηση που θα ακούγαμε συνέχεια)

–Από Ελλάδα, Γιουνάν

-ΩΩΩΩ δούλευα στον Πειραιά ένα χρόνο! Και εκεί που έχουμε πιάσει κουβεντούλα με τον νεαρό και αρχίζει να βγάζει σελφι, σκάει μύτη ένα πουλμανάκι με ντόπιους νέους από το νότο. Κάθεται δίπλα μου μια κοπελίτσα και μετά από 2 λεπτά με ρωτάει αν θέλω να βγάλω φωτογραφία μαζί της! Μου φάνηκε παράξενο αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό θα γινόταν σε όλο το ταξίδι. Οι ντόπιοι έχουν τρέλα να βγάζουν φωτογραφίες με τους τουρίστες! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό!

Συνεχίσαμε την εκδρομή μας και το απόγευμα καταλήξαμε στη βάση μας, την πολύβουη και λίγο άσχημη πόλη Rantepao. Οι επόμενες 2 μέρες κύλισαν με επισκέψεις σε σπίτια με νεκρούς! σε κηδείες, σε γάμους, σε χωριά και ιερούς χώρους. Όλα αυτά μέσα σε εκπληκτική φύση, με υπέροχα παραδοσιακά σπιτάκια σε σχήμα καραβιού και χαμογελαστούς ανθρώπους!

Ήταν πράγματα που θέλαμε πολύ να τα δούμε, θα ήταν μισό το ταξίδι μας αν τα χάναμε, και χαίρομαι πολύ που τα καταφέραμε. Διάβασε εδώ την απίστευτη εμπειρία μου!  https://travelvibe.eu/otan-sinantisa-tous-nekrous-stin-tana-toraja/

 

 

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν τα νησιά Togean (Τόγκιαν), αλλά για να φτάσεις εκεί δεν είναι και πολύ εύκολο. Έχεις 2-3 επιλογές αλλά εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή Rantepao-Tentena, Tentena-Ampana και καραβάκι για Togean.Την πρώτη διαδρομή με αυτοκίνητο και τη δεύτερη με δημόσιο λεωφορείο.

Έτσι πρωινό ξύπνημα και φύγαμε με kijang (δλδ ιδιωτικό αυτοκίνητο 95€/2ατομα) και οδηγό μας για τις επόμενες 9,5 ώρες τον Jacob. Τα αυτοκίνητα τους πεντακάθαρα και ολοκαίνουργια, εντυπωσιάστηκα. Οι δρόμοι τους στενοί, όλο στροφές και οι οδηγοί όλο κόρνες και προσπεράσεις, ζαλίστηκα! Εγώ με τη μουσική στα αυτιά να κοιτάω έξω τη φύση και να λέω «θέλω να πάω πίσω στα ήσυχα χωριουδάκια».

Φτάσαμε σαν κοτόπουλα στην Tentena το απόγευμα. Μάθαμε ότι υπάρχει ένα ζευγάρι Ισπανών που θέλουν να κάνουν την ίδια διαδρομή με εμάς, δλδ να πάνε στην Ampana για να πάρουν το καράβι για Togean και αν θέλαμε να μοιραστούμε το kijang (4,5ωρες 25€/ζευγάρι). Το λεωφορείο ήθελε 20€ και έτσι φύγαμε παρέα με την Κάρλα και τον Μάρκο (ο Ανδρέας τους έλεγε Carl-Marx)

Στην Αμπάνα φτάσαμε μεσημεράκι σε ένα ωραίο ξενοδοχείο με ξύλινα μπανγκαλόου, ο ταξιδιωτικός μας οδηγός λέει ότι είναι ο καλύτερος χώρος στην Αμπάνα και πραγματικά ήταν πολύ όμορφο περιβάλλον. Κλείσαμε λοιπόν ένα basic δωμάτιο, δλδ με παραδοσιακό ντους, χωρίς ντουζιέρα αλλά με μια γούρνα σα νιπτήρας που τον γεμίζεις νερό και με ένα κουβαράκι προσπαθείς να κάνεις μπάνιο. Αν έχεις βοήθεια είναι καλύτερα!

Κατεβήκαμε για μπάνιο στη θάλασσα, ελάχιστος κόσμος και ακόμα πιο λίγοι οι δυτικοί τουρίστες. Για να καταλάβεις μπορεί να είχε και μόλις 10 άτομα σε μια τεράστια παραλία! Εντυπωσιαστήκαμε με τους φοίνικες και τα κοράλλια αλλά που να ξέραμε τι μας περίμενε στα Togean! Προσοχή ο ήλιος καίει καταραμένα σ αυτά τα μέρη, έτσι κάναμε λίγο ηλιοθεραπεία αλλά τα μαζέψαμε γρήγορα. Ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στην πόλη για να βγάλουμε χρήματα. Στα νησιά Τόγκιαν δεν έχει ΑΤΜ! Πήραμε ένα tuk-tuk) και ξεκινήσαμε. Το διαφορετικό και συγχρόνως καταπληκτικό είναι ότι σε αυτά τα tuk-tuk κάθεσαι μπροστά και βλέπεις τα πάντα! Ήταν φανταστική αίσθηση! Η πόλη λοιπόν δεν λέει και πολλά πράγματα. Πολύ κίνηση, πολλά μηχανάκια, στο Σουλαουέζι οδηγούν άντρες, γυναίκες και παιδιά μηχανάκια, πολλά ΑΤΜ αλλά με πολύ μικρό όριο ανάληψης, τα περισσότερα βγάζουν 1.250.000Rp = 62€. Ταλαιπωρηθήκαμε να πηγαίνουμε από ΑΤΜ σε ΑΤΜ για να βρούμε κάποιο με μεγαλύτερο όριο ώσπου μας μπλόκαραν οι κάρτες του Ανδρέα! Τέλεια!

Άντε λέμε πάμε μέχρι το λιμάνι να πάρουμε τα εισιτήρια που μας είχαν κρατήσει. Ρωτάμε αλλά που να συνεννοηθείς. Δεν μιλάνε καθόλου αγγλικά, ούτε τα νέα παιδιά! Χαθήκαμε λοιπόν και βρεθήκαμε σε έναν μαχαλά με πολύχρωμα, φτωχικά σπιτάκια την ώρα του δειλινού. Δε σας λέω πως μας κοίταζαν, τουλάχιστον σαν εξωγήινους! Ίσως είμασταν και οι μοναδικοί δυτικοί που περνούσαν από το δρόμο τους. Στην αρχή είπαμε και τώρα…; Λέγαμε σε όλους hello χαμογελαστά και όλοι ανεξαιρέτως μας ανταποδώσαν χαμόγελα και χαιρετισμό. Χαλαρώσαμε λοιπόν και ευτυχώς βρέθηκε κάποιος που μπόρεσε να μας δείξει το δρόμο για το λιμάνι. Φυσικά όταν συναντήσαμε τα πιτσιρίκια που έπαιζαν σε ένα γεφυράκι έγινε χαμός! Φωτό, φωτό φώναζαν. Η καλύτερη μου εμένα!

Φτάσαμε με τα πολλά στο λιμάνι, πίσσα σκοτάδι και νεκρική σιγή. Φτου! Εκεί νυχτώνει πολύ νωρίς, στις 6 είναι βράδυ, κάτι πολύ περίεργο για το δικό μας καλοκαίρι.Tuk-Tuk και πίσω στο ξενοδοχείο.

Το πρωί αναχώρηση νωρίς για το λιμάνι και για ακόμα μερικά ΑΤΜ. Η αλήθεια είναι ότι είμασταν λίγο στριμωγμένοι με τα μετρητά και είχαμε ένα άγχος. Ευτυχώς στα Τόγκιαν είχαμε πληρώσει διαμονή και φαγητό από την Αθήνα, άρα θα επιβιώναμε, χάχα.

Το λιμάνι είχε χιλιάδες ντόπιους, μάθαμε μετά ότι την επομένη ήτανε μεγάλη γιορτή για τους μουσουλμάνους, η δεύτερη πιο σημαντική μετα το Ραμαζάνι, και έτσι όλοι πήγαιναν στα «χωριά» τους.

Υπάρχουν 2 καραβάκια για τα Τόγκιαν, ένα αργό 5ωρες και ένα γρήγορο 1,5ωρα. Ευτυχώς είχαμε προκρατήσει εισιτήρια με το γρήγορο γιατί μάθαμε από τους Ισπανούς φίλους μας ότι είχαν εξαντληθεί. Φυσικό ήταν αφού το γρήγορο ήταν ένα βαρκάκι (Hercules το όνομα του) 20 ατόμων σαν αυτά που πάμε εκδρομές το γύρο του νησιού στην Ελλάδα! Μπήκαμε σαν τις σαρδέλες ο ένας κολλητά στον άλλο και τα πόδια μας πάνω στις βαλίτσες, όλοι ντόπιοι, εμείς και άλλο ένα ζευγάρι Ιταλών και φύγαμε για τα παραδεισένια νησάκια.

Φτάνοντας, έχω βγάλει κάμερες, κινητά και τραβάω με λαχτάρα! Όντως παράδεισος! Θάλασσα διάφανη, πράσινο παντού!

Η πρωτεύουσα των νησιών Τόγκιαν είναι το Wakai, δυστυχώς με πολλά σκουπίδια σε κάποια σημεία ενώ σε άλλα κουκλίστικα πολύχρωμα σπιτάκια.

Είπαμε θα το δούμε κάποια από τις 5 μέρες που θα μέναμε εκεί αλλά τελικά δεν το είδαμε ποτέ καλά. Μας κέρδισε η θάλασσα! Το κατάλυμα μας ήταν στο νησάκι Kadidiri. Μας παρέλαβαν 2 κύριοι και μπήκαμε σε μια άλλη βάρκα, μεγαλύτερη από τον Hercules, που ήταν γεμάτη δεξαμενές με νερό! Αυτό θα ήταν το νερό που θα κάναμε μπάνιο και δε θέλω να ξέρω και τι άλλο. Φτάσαμε στο Kadidiri Paradise και ήταν πραγματικά παράδεισος!

Περάσαμε 5 μέρες φανταστικές και δε θα τις άλλαζα με τίποτα!

Κάθε πρωί μπάνιο στα υπέροχα νερά, να χαζεύεις τα κοράλλια και τα πολύχρωμα ψάρια με τις ώρες… το βράδυ να συζητάς με τους άλλους ταξιδιώτες. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο εκεί, είδαμε τους πιο πολλούς δυτικούς από ότι σε όλο το ταξίδι μας, μέναμε περίπου 35-40 άτομα στα δωμάτια. Είναι πολύ ωραίο και αυτό που και που. Μαθαίνεις νέους προορισμούς και γελάς με τα διάφορα ευτράπελα των ταξιδευτών. Διάβασε για τα νησιά εδώ https://travelvibe.eu/10-logoi-gia-na-pas-sta-nisia-togean-tis-indonisias

 

Όσο δύσκολο είναι να έρθεις στα νησιά Τόγκιαν άλλο τόσο δύσκολο είναι να φύγεις! Ευτυχώς πριν πάμε Ινδονήσια το ξενοδοχείο μάς είχε κλείσει τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Ειδικά για να φύγεις προς τον βορρά, Gorondalo, έχει μόνο βραδινό καράβι και είναι απαραίτητη η καμπίνα, είναι 14ωρες το ταξίδι, και υπάρχουν μόνο 6!

Φτάνοντας στο γκαράζ του καραβιού βλέπεις σκηνές από άλλη εποχή. Μπαγάζια παντού, ντόπιοι παντού, στρωματσάδα παντού! Μας πάνε λοιπόν στην καμπίνα μας και είναι η καμπίνα του καπετάνιου! Με τη στολή του, τα καπέλα του και όλα του τα πράγματα! Άνετη, με ένα διπλό κρεβάτι και ένα μονό. Λέμε τέλεια θα κοιμηθούμε σήμερα που είναι και η γιορτούλα μου, 15Αυγουστος γαρ! Έλα όμως που ακούγαμε από έξω έναν μικρό χαμό και βγήκαμε να ρωτήσουμε αν οι φίλοι μας από το ξενοδοχείο είναι εντάξει. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι μια οικογένεια Σουηδών είχε κλείσει την ίδια καμπίνα! Με βαριά καρδιά τους παραχωρήσαμε την καμπίνα του καπετάνιου και πήγαμε σε αυτή των μούτσων, στενή μια σταλιά με κουκέτες!

Ανεβήκαμε κατάστρωμα να δούμε ηλιοβασίλεμα, να πιούμε μια μπυρίτσα για να με γιορτάσουμε. Καμιά πενηνταριά τουρίστες σε καρέκλες, κάτι ντόπιες κοπέλες να βγάζουν σελφι μαζί τους, ρούχα απλωμένα δίπλα στην καμινάδα και γλάστρες παντού. Ένα πολύχρωμο σκηνικό. Όταν περάσαμε από τα ξενοδοχεία στο Kadidiri όλοι είμασταν στην κουπαστή να χαιρετάμε, όλοι από τα ξενοδοχεία στις προβλήτες να χαιρετάνε, ο καπετάνιος να πατάει κόρνες…τέλειο!!! Μέχρι εδώ ήταν τα ωραία όμως. Περάσαμε μια νύχτα μούρλια, εγώ να φοβάμαι μήπως εμφανιστεί καμιά κατσαρίδα (έχω και γω τα θεματάκια μου), το καράβι να κοπανιέται από τα κύματα…μετά από 3 δραμαμίνες κάπως λίγο κοιμήθηκα! Θα τη θυμάμαι όμως αυτή τη γιορτή!

Φτάσαμε στις 7 το πρωί, με 3 ώρες καθυστέρηση, στο Gorontalo και άρχισε ο αγώνας δρόμου να προλάβουμε την εσωτερική πτήση. Βρισκόμαστε με τους Ισπανούς (πάντα μαζί) και γραπώνουμε το ταξί που μας περίμενε. Του λέει ο Ανδρέας αν μας πας πιο γρήγορα θα έχεις τα διπλάσια, όπως στα έργα ένα πράγμα. Στις 8 που φρέναρε το ταξί στο αεροδρόμιο πεταχτήκαμε και οι 4 έξω.

Άδεια η αίθουσα, ρωτάμε κάτι υπάλληλους και μας λένε ότι είναι αργά. Έλα δεν το ξέραμε! Φτάσαμε 10 λεπτά πριν απογειωθεί το αεροπλάνο! Παρακαλέσαμε, κλαφτήκαμε αλλά τίποτα. Έξι άτομα από την πτήση, ήρθαν εν το μεταξύ και δυο Γερμανοί, μείναν έξω από την πτήση λόγο του Mr. Eco του καπετάνιου! Αμ διπλοπούλησε την καμπίνα του, αμ πήγαινε και σαν χελώνα το καράβι!

Και τώρα; Κάνουμε συμβούλιο με τους Karl-Marx και αποφασίζουμε να πάμε οδικώς στο Manado. Ξανά Kijang, ξανά λεφτά (1.500.000Rp δλδ 750.000/ζευγάρι δλδ 45€/ζευγάρι για 9ωρες). Μετα από δυο ώρες στο περίμενε, μια το αυτοκίνητο ήταν μικρό, μια το άλλο αυτοκίνητο δεν είχε ζώνες ασφαλείας, μια σταμάτα να αλλάξουμε οδηγό…ξεκινήσαμε. Πάλι στροφές, πάλι προσπεράσεις, πάλι κόρνες.

Φτάσαμε στο Manado στις 7 το βράδυ. Αγκαλιαστήκαμε με τους συνταξιδιώτες μας, είχαμε περάσει και 7 μέρες μαζί, και μπαίνουμε στο λιμάνι να βρούμε καραβάκι να μας πάει στο νησάκι Bunaken που ήταν προγραμματισμένο να διανυκτερεύσουμε εκείνο το βράδυ. Σκοτάδι μαύρο και ψιλοερημιά. Ρωτάμε κάτι νεαρούς και μας λένε μόνο ιδιωτικό καραβάκι πάει τέτοια ώρα, θέλουμε 50€. Καλά λέει ο Ανδρέας και μπαίνουμε πιο μέσα να βρούμε άλλους. Ξαφνικά βγαίνουν από τα σκοτάδια και άλλοι, μαζεύονται καμιά δεκαριά νεαροί…καραβάκι για Μπουνάκεν ρωτάει, ναι φυσικά του λένε, πόσο, 30€, φύγαμε τους λέει! Μέχρι να ετοιμάσουν τη βάρκα εμένα με τρώγανε τα φίδια…τώρα λέω ότι και να μας κάνουν χαμπάρι δε θα πάρει κανένας. Ξεκινάμε με σφιγμένη καρδιά. Εμείς και 3 νεαροί σε μια τεράστια βάρκα! Τι και αν είχε πανσέληνο, τι και αν είχαν βάλει τέρμα ωραία τραγούδια εμένα το μυαλό μου σκέφτονταν τα χειροτέρα! Καθόμουν μαγκωμένη και έφτιαχνα σενάρια πως θα αποδράσω από τους «κακούς». Τον Ανδρέα τον είχα βγάλει από το σενάριο, θα ήταν ο πρώτος που θα τον ξεφορτωνόντουσαν! Ξέρω ακούγεται τραβηγμένος και αδικαιολόγητος ο τόσος φόβος μου αλλά άνετα θα μπορούσαν να μας πάνε κάπου αλλού και ποιος να μας ακούσει μέσα σε τόση ερημιά. Όμως οι άνθρωποι στο Σουλαουέζι είναι τόσο φιλικοί, χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί που τσάμπα ανησυχήσαμε, γιατί και ο Ανδρέας φοβήθηκε μου είπε μετά, που δε φοβάται εύκολα, απλά το έπαιζε χαλαρός και φιλικός για να το ξεκάρφωμα που λέμε.

Μετα από μια ώρα φτάσαμε και στο Μπουνάκεν με τη μουσική στη διαπασών, μας πήγαν μέχρι την προβλήτα του ξενοδοχείου μας οι νεαροί, να είναι καλά, κάναμε και εντύπωση…βγήκαν όλοι και κοίταγαν ποιοι έρχονται με τόσες τυμπανοκρουσίες, και όλα καλά! Αφού φάγαμε και ήπιαμε μια μπύρα χαλαρώσαμε και γελάγαμε για τις δυο τελευταίες, περιπετειώδης μέρες!

Το πρωί βουτήξαμε μπροστά από το ξενοδοχείο μας και πάθαμε σοκ! Η πιο όμορφη θάλασσα έβερ, γεμάτη κοράλλια και ψάρια, περισσότερα από τα Τόγκιαν! Δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Και σκέψου δεν είμασταν καν στο National Park!

Νοικιάσαμε ένα παπάκι για να κάνουμε το γύρο του μικροσκοπικού νησιού. Η διαδρομή μια απόλαυση, η πιο ωραία βόλτα που έχω κάνει. Είδαμε το χωριό με τα πολύχρωμα σπίτια, με τα παρτέρια τους γεμάτα λουλούδια, λίγο πιο έξω η βλάστηση οργίαζε, όλο δέντρα και πράσινο, που και που σπίτια στην εξοχή και ένα δυο χωριά στην άλλη άκρη. Μας άρεσε τόσο πολύ εκεί που αλλάξαμε το πρόγραμμα μας και μείναμε άλλη μια μέρα παραπάνω. Ήθελα να πάμε σε ένα πάρκο, μια ώρα δρόμο από το Manado, για να δούμε τους μαύρους μακάκους αλλά από τη μια είμασταν τόσο κουρασμένοι και από την άλλη ήταν τόσο όμορφη η θάλασσα και το μέρος εκεί, που είπα δεν το κουνάω απ’ επαέ! Ποιος μακάκος;

Την επόμενη μέρα κάναμε diving, άλλωστε για αυτό το λόγο πήγαμε στο νησάκι. Το Bunaken είναι γνωστό καταδυτικό κέντρο στον κόσμο και δε θα το χάναμε αφού φτάσαμε ως εκεί.

Το τελευταίο πρωινό μας αποχαιρετήσαμε το Bunaken με βαριά καρδιά, πήραμε βαρκάκι για Manado και ταξί για να πάμε στο extreme market του Tomohon. Είναι ξακουστή για τα ζώα που πουλάνε εκεί. Λένε ότι οι ντόπιοι στο βορρά τρώνε και πουλάνε ό,τι έχει 4 πόδια, εκτός από τις καρέκλες και τα τραπέζια!

Δε θες να ξέρεις εκτός και αν είσαι ο Ανδρέας ή κάποιος άλλος περίεργος σαν και αυτόν! Οι γυναίκες, και δη οι φιλόζωες, μήτε να πατήσουν σε απόσταση 500μ!

Πουλούσαν νυχτερίδες, πύθωνες, αρουραίους, όλα τα κλασσικά ζώα και σκυλιά! Ναι το ξέρω είναι χάλια, αλλά σε όλο το νησί τα τρώνε. Τα έχουν στο σπίτι τους σαν τα προβατάκια που έχουμε εμείς στο χωριό.

Εγώ τον περίμενα στα λαχανικά και κατά λάθος είδα μερικά σκυλιά στον πάγκο και έπαθα!

Γυρίσαμε στο αεροδρόμιο του Manado και τελειώσαμε το ταξίδι μας με μια ακόμη βόλτα, βραδινή αυτή τη φορά, στη Σιγκαπούρη.

Αν με ρωτήσεις ποιες είναι οι εντυπώσεις μου από αυτό το ταξίδι;

Αυθεντικό μέρος, με ελάχιστο τουρισμό, ευγενικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, με μια αθωότητα θα τολμήσω να πω, χωρίς να πρόλαβα να τους ζήσω πολύ αυτήν την αίσθηση μου έβγαλαν, μέρη ακόμα παρθένα, θάλασσες με φανταστικά νερά και πλούσιο βυθό, πολύ φθηνό φαγητό. Διαδρομές δύσκολες, λόγο της μορφολογίας και του σχήματος του νησιού, και πολύωρες. Ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά.

 

Ευχαριστώ για την παρέα! Σου άρεσε το ταξίδι που σε πήγα; 

Για περισσότερες ιστορίες, τιπς και φωτογραφίες, έλα στην παρέα μου στο insta >>  @mazarou.wanders

Μαρία Μαζαρού

>>Δες περισσότερα ταξίδια μου εδώ

 

Το πρόγραμμα μας:

*1η μέρα Αθήνα-Σιγκαπούρη (11ωρες), Παραμονή στη Σιγκαπούρη-πρωινή βόλτα στην πόλη (10ωρες), πτήση (3ωρες) για Makàssar.

*2η μέρα εσωτερική πτήση(1ωρα) για Palòpo, οδικώς στο Rantepào (2ωρες), εκδρομή Tàna Toràja

*3η-4η μέρα εκδρομές στα χωριά της Tàna Toràja

*5η μέρα οδικώς (10ωρες) στην Tentena

*6η μέρα οδικώς (6 ώρες) στην Ampàna

*7η μέρα καραβάκι Ampàna-Togean Islands, Kadidiri

*8η-11η μέρες διαμονή στο Kadidiri Paradise

*12η μέρα βραδινό καράβι (14ωρες) για Gorondàlo

*13η μέρα οδικώς (9ωρες) για Manàdo και καραβάκι (1ωρα ) για νησί Bunàken (Είχαμε εσωτερική πτήση Gorondalo-Manàdo αλλά λόγο καθυστέρησης του καραβιού την χάσαμε!)

*4η-15η μέρα Bunàken island

*16η μέρα καραβάκι (1ωρα) για Manàdo, ταξί (1ωρα) για Tomohon και ξανά πίσω στο αεροδρόμιο του Manàdo. Πτήση για Σιγκαπούρη, βραδινή βόλτα στη πόλη, Σιγκαπούρη-Αθήνα.

Ξενοδοχεία:

Makassar: Citadina Hotel (325.000Rp/ €18/δίκλινο + 12 πρωινό) πολύ καλή επιλογή, πεντακάθαρο, για μας 5στερο, χάχα, σε καλό σημείο, κοντά στον παραλιακό δρόμο. Rantepao: Pia’s Poppies Hotel (275.000Rp/16€ δίκλινο) homestay (δλδ ενοικιαζόμενα δωμάτια, πολύ καλό, με πολύ ωραίο κήπο και από τα καλύτερα φαγητά της πόλης. Tentena: Ue Cottages (350.000Rp/ 21€ δίκλινο), πολύ basic, ωραίο το σημείο δίπλα στη λίμνη, μες το πράσινο και κοντά στο χωριό. Ampana: Marina Cottages (180.000Rp/11€ δίκλινο) διαλέξαμε το standard room (όπως πάντα) είχε παραδοσιακό μπάνιο δλδ χωρίς ντουζιέρα. είχε και καλύτερα δωμάτια, πάνω στη θάλασσα με ντουζιέρες (500.000Rp/30€) Το σημείο πολύ ξεχωριστό, πάνω στην παραλία. Togean, Kadidiriisland: Kadidiri Paradise (650.000Rp 40€/δίκλινο με πλήρης διατροφή) το δωμάτιο μας αν και standard είχε άπαιχτη θέα θάλασσα! Είμασταν σχεδόν πάνω στην άμμο, ωραίο περιβάλλον, ωραία η θάλασσα μπροστά για κολύμπι, γεμάτος κοράλλια ο βυθός. Το φαγητό υστερούσε λίγο αλλά όλα ήταν τόσο ωραία που αξίζει να μείνεις εκεί. Το προσωπικό πολύ φιλικό, σε φωνάζουν όλοι με το όνομα σου. Bunaken: Sea Breese Resort (825.000Rp/50€ δίκλινο και με πλήρης διατροφή) συμπαθητικό δωμάτιο, ωραίο φαγητό, ωραίος βυθός μπροστά από το ξενοδοχείο, πολύ κοντά στο χωριό

© 2019 – 2023, Maria Mazarou. All rights reserved.