Η εμπειρία μου, από την ανάβαση στο Everest Base Camp του Νεπάλ

4 Ιανουαρίου, 2020

Comments 1

Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι θα γράψω στο πρώτο άρθρο για το ταξίδι μου στα Ιμαλαϊα…τι θα έπρεπε να αναφέρω; πληροφορίες για το πρόγραμμα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, συμβουλές επιβίωσης ή κάτι άλλο που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη;

Κατέληξα λοιπόν, ότι στο πρώτο μου άρθρο θα έπρεπε να απαντήσω απλά σε 2 ερωτήσεις:

Πρώτη και καλύτερη, αυτή που μου κάνουν όλοι ανεξαιρέτως, όταν μαθαίνουν γι’αυτό το ταξίδι:

«ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΕΣ ΕΚΕΙ;»

Και η δεύτερη, αυτή που έκανα εγώ στον εαυτό μου κάθε μέρα για 8 μέρες περίπου, μέχρι να φτάσω στο πολυπόθητο base camp:

«ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΠΑΝΩ;»

Περίπου αρχές 2018, έλαβα ένα μήνυμα από έναν Νεπαλέζο οδηγό που διοργανώνει trekking tours στα Ιμαλάϊα και κατόπιν συζήτησης λαμβάνω κάποιες πληροφορίες και αρχίζω να ψάχνω…με τα πολλά, αρχίζει να με τρώει η περιέργεια….

Γελάς, κι όμως…. η περιέργεια ήταν ο κύριος λόγος που είπα τελικά το ναι στο 11ήμερο αυτό βασανιστικό trekking tour…που να ‘ξερα τι με περίμενε…γιατί, ναι μεν ενημερώθηκα για τα πάντα, αλλά στην πράξη όλα είναι σαφώς πολύ πιο δύσκολα.

Ας αναφερθώ γενικά στο ταξίδι, γιατί περισσότερες λεπτομέρειες θα γράψω σε επόμενα άρθρα. Ξεκινάς λοιπόν από το Κατμαντού, την πρωτεύουσα του Νεπάλ, με πτήση προς Lukla, το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου που βρίσκεται ήδη στα 2800+μέτρα υψόμετρο (καλά ξεκινήσαμε…)

Το μοναδικό μέσο μεταφοράς και μετακίνησης που θα χρησιμοποιήσεις σε αυτό το ταξίδι είναι τα καλά σου ποδαράκια και θα ανεβοκατεβαίνεις συνεχώς σε πλαγιές (μπορείς βέβαια να χρησιμοποιήσεις και άλογα μεταξύ κάποιων χωριών, αλλά θα τα χρυσοπληρώσεις). Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η ορειβασία σε άλλα βουνά, π.χ. στον δικό μας Όλυμπο ή το Kilimanjaro είναι απλά ανέβασμα, φτάνεις κορυφή και κατεβαίνεις.

Η δυσκολία σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι είχαμε συνεχώς ανεβοκατεβάσματα, δεν φτάσαμε σε κάποια κορυφή και η επιστροφή ήταν τόσο επίπονη όσο και η ανάβαση. Οι ώρες που περπατούσαμε ήταν ατελείωτες (οκ, όχι ατελείωτες, αλλά κάναμε γύρω στις 8-10 ώρες τη μέρα). Η κούραση από το περπάτημα και το κουβάλημα ήταν επίσης ένα σοβαρό θέμα. Κουβαλάς αναγκαστικά μαζί σου πράγματα, αν και τα βαριά τα είχαμε δώσει ήδη από την αρχή του ταξιδιού στους αχθοφόρους Sherpas. Ο καθένας μας όμως έπρεπε να κουβαλάει σάκο με τα προσωπικά του είδη, νερό, σνακ, φάρμακα, κλπ.

Οι θερμοκρασίες το βράδυ ήταν αρνητικές, τα καταλύματα ήταν πολύ βασικά, χωρίς θέρμανση και χωρίς μόνωση, οι συνθήκες υγιεινής από βασικές σε κάποια, έως τραγικές στα 2 τελευταία, χωρίς καν τρεχούμενο νερό!!

Το υψόμετρο αυξάνεται σταδιακά μεν, αλλά επώδυνα. Και ο μεγαλύτερος εχθρός σου πάνω στο βουνό είναι ο ίδιος σου ο οργανισμός! Όσο και να έχεις ενημερωθεί, όσα και να σου έχουν πει, όσο και να έχεις προετοιμαστεί, δεν ξέρεις ποτέ πως θα αντιδράσει το σώμα και ο εγκέφαλος σου επί τόπου στο υψόμετρο! Η νόσος των ορειβατών είναι μία πολύ σοβαρή αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού απέναντι στην έλλειψη του οξυγόνου λόγω υψομέτρου και επειδή δεν έχουν όλοι οι οργανισμοί τις ίδιες αντοχές, υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί από τα 2.600μ!!!

Τα κύρια συμπτώματα (που εάν δεν τα λάβεις σοβαρά υπόψη σου μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και θάνατο από συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες ή στον εγκέφαλο): οξύς πονοκέφαλος, κόπωση, ανορεξία, ναυτία, εμετός, προβλήματα αναπνοής και πάει λέγοντας … όσο ανεβαίνεις, τόσο πιο έντονα γίνονται τα συμπτώματα καθώς το οξυγόνο μειώνεται… Για φαντάσου να φτάσεις τελικά στα 5400μ. του προορισμού μας!!

Τα δικά μου προβλήματα ευτυχώς ξεκίνησαν αργά, αργότερα από κάποιους άλλους…δυσκολία στην αναπνοή είχα από τα 4.000μ. περίπου, μόνο όμως όταν ανέβαινα σκαλιά…για κακή μου τύχη η διαδρομή σε κάποια σημεία είχε πάρα πολλά και απότομα σκαλιά τα οποία επιβάρυναν και τα ήδη ταλαιπωρημένα μου γόνατα…στα 4.500μ. περίπου με έπιασε ένας ελαφρύς πονοκέφαλος ο οποίος με ένα απλό παυσίπονο πέρασε άμεσα και δεν επανεμφανίστηκε. Δυστυχώς όμως η αναπνοή μου από εκείνο το σημείο και μετά χειροτέρεψε. Και δεν ήταν μόνο κατά τη διάρκεια της ορειβασίας που ταλαιπωρήθηκα.

Το χειρότερό μου ήταν κατά τη διάρκεια του ύπνου, όπου η αναπνοή μου κοβόταν με το που χαλάρωνα και ξυπνούσα συνεχώς με ένα αίσθημα ότι θα πνιγώ και θα πεθάνω…2 βραδιές πριν και μία μετά το EverestbaseCamp δεν είχα κλείσει ούτε μισή ώρα τα μάτια μου… όρεξη να φάω δεν είχα, με την πρώτη μπουκιά ένιωθα χορτασμένη και δυστυχώς αυτό συνέβαινε και στα 3 γεύματα της ημέρας, με αποτέλεσμα να μην καταναλώνω την απαραίτητη ενέργεια που χρειαζόταν το σώμα μου… η μύτη μου σταδιακά άρχισε να ματώνει… βάλε και την κούραση του ολοήμερου trekking με έναν 10κιλο σάκο στην πλάτη μου….. είχα φτάσει σε σημείο που σκεφτόμουν σοβαρά να τα παρατήσω…

«τι στο καλό ήθελες ρε Μαρία τελικά και ανέβηκες εδώ πάνω;»

Πόσες φορές τη μέρα, και για πόσες μέρες αυτή η ερώτηση στριφογύριζε στο μυαλό μου, ειλικρινά, δε θυμάμαι!
Την απάντηση την πήρα όμως επίσης πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτού του βασανιστικού ταξιδιού μέσα από τις εικόνες που αντίκριζαν τα μάτια μου εκεί πάνω που δεν πάει εύκολα κάποιος…όλα αυτά που έβλεπα και όλα αυτά που ζούσα σε μέρη που πριν από λίγο καιρό απλά χάζευα σε φωτογραφίες άλλων, ήταν πλέον ΔΙΚΑ ΜΟΥ, δικές μου οι εμπειρίες και δικές μου οι φωτογραφίες!!! Και το αποκορύφωμα ήταν φυσικά η επίτευξη του στόχου αυτού του tour: όταν αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στον υψηλότερο παγετώνα του κόσμου κατά τη διάρκεια χιονόπτωσης και αντικρίσαμε τις κίτρινες σκηνές του κάμπινγκ στους πρόποδες ουσιαστικά της επίσης υψηλότερης κορυφής του κόσμου!!! Αυτή ήταν η καλύτερη αποζημίωση και η μεγαλύτερη επιβράβευση που θα μπορούσαμε να έχουμε για τις τόσες μέρες ταλαιπωρίας!

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Trips of our Life

Travel Editor at 09 | Website

Γεια σου, είμαι η Μαρία.

Είμαι μέλος του Travel Vibe από το 2018 και στα άρθρα μου θα βρεις πληροφορίες και φωτογραφίες από ιδιαίτερες χώρες που έχω επισκεφτεί, όπως η Συρία, το Πακιστάν και η Κολομβία, αλλά και από μοναδικές εμπειρίες που έχω ζήσει, όπως το glamping στη Μαροκινή Σαχάρα, το ορειβατικό μου ταξίδι στο Everest Base Camp του Νεπάλ, το ιδιαίτερα καυτερό hot pot στην επαρχία Σιτσουάν της Κίνας, η επίσκεψή μου σε παραδοσιακό τεϊοποιείο του Τόκιο, και πολλά άλλα.

Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να ταξιδεύω κυρίως μόνη, άλλες φορές με φίλους, αλλά πάντα ανεξάρτητα, σε χώρες που ξεφεύγουν από τα τουριστικά πρότυπα και συνδυάζουν ιδιαίτερους πολιτισμούς, μαγευτικά τοπία και λίγο πιο hardcore δραστηριότητες.

Θα με βρεις λοιπόν να κοιμάμαι σε ταράτσες και αυλές ντόπιων στη μέση του πουθενά, να διασχίζω τη Μαυριτανική Σαχάρα πάνω σε τρένο που μεταφέρει σίδηρο, να τριγυρνάω στα πολύχρωμα παζάρια του Αφγανιστάν, να κολυμπάω με δελφίνια στον Αμαζόνιο και καρχαρίες στους υφάλους των ωκεανών, να επισκέπτομαι αρχαία μνημεία στη Συρία και να πεζοπορώ για μέρες στα βουνά του Πακιστάν και του Νεπάλ.

Η αγαπημένη μου χώρα είναι η Κολομβία, στην οποία ταξίδεψα από βορρά μέχρι νότο για 3 εβδομάδες και μαγεύτηκα από τα εκπληκτικά τοπία, τη μουσική και το ταμπεραμέντο των ανθρώπων της. Ωστόσο, το πιο συγκλονιστικό μου ταξίδι μέχρι στιγμής ήταν ο μήνας που περιπλανήθηκα στη δυτική Αφρική, σε Μαυριτανία, Σενεγάλη και Γκάμπια. Ένας μήνας γεμάτος με μοναδικές στιγμές, μένοντας μαζί με οικογένειες στα πιο απομακρισμένα χωριά της Μαυριτανίας και σε καταυλισμούς νομάδων στη μέση της Σαχάρας, ταξιδεύοντας με οτοστόπ πάνω σε καρότσες αγροτικών μαζί με καμήλες, ταϊζοντας ελεύθερες μαϊμούδες σε τροπικά δάση της Γκάμπιας και χορεύοντας με ντόπιους σε μπαρ καταγώγια στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης.

Η καθημερινότητά μου είναι λίγο πιο φυσιολογική και κάπως βαρετή. Ζω και εργάζομαι ως Δημ. υπάλληλος στη Θεσσαλονίκη και στον ελεύθερό μου χρόνο ασχολούμαι κυρίως με το αγαπημένο μου χόμπυ: το travelblog μου και τη διοργάνωση των επόμενων ταξιδιών μου.

Μπορείς να με ακολουθήσεις στα social media για να παρακολουθείς τις περιπέτειες μου και να παίρνεις ιδέες για τα μελλοντικά σου ταξίδια!

#solowomantraveller #adventuretravel #naturelover #offthebeatendestinations #hardcoretraveller