Τι ζητά ο καθένας στα νησιά που επισκέπτεται; Άλλος ζητάει τις θάλασσες, άλλος τις λίμνες, τα βουνά, τα γραφικά χωριά ή τα μαγικά νερά, άλλος τα θέλει όλα ή και τίποτα, πάει σε τόπους χωρίς προσδοκίες, χωρίς επιθυμίες, περιμένοντας να γεννηθούν εκεί, ανάλογα με όσα τα μάτια του δουν, όσα γευτεί, όσα αγγίξει, όσες αισθήσεις του ξυπνήσουν. Τι τυχερός αυτός που θα βρεθεί Κεφαλονιά λοιπόν, πόσες εκπλήξεις το νησί του επιφυλάσσει.
Η αλήθεια είναι πως και εγώ, αν και έχω επισκεφτεί την Κεφαλλονιά στο παρελθόν, δεν ήξερα τι να περιμένω φέτος, πόσο «ανοικτή» ή πόσο «κλειστή» θα τη βρω το δύσκολο αυτό καλοκαίρι, που δοκιμάζονται οι αντοχές, οι τσέπες, οι επιλογές μας. Η Κεφαλλονιά είναι ένας τόπος που απολαμβάνει τον τουρισμό, ειδικά από την προβολή της περίφημης ταινίας για το μαντολίνο ενός λοχαγού και μετά, που έκανε τον γύρο του κόσμου, δείχνοντας ένα νησί εντυπωσιακό σε χρώματα, σε γεύσεις, σε ομορφιά.
Η εικόνα φέτος είναι διαφορετική, λιγότερος κόσμος, λιγότερες επιλογές, μουδιασμένες αποφάσεις, κάτι που δεν αφαιρεί καθόλου από την ομορφιά του νησιού, αντιθέτως τονίζει την ευκαιρία να απολαύσεις σημεία του, που σε άλλες περιόδους θα στριμωχνόσουν για να ζήσεις. Οι παραλίες είναι εκεί, τα πράσινα, τα μπλε, τα κυανά, τα σμαραγδένια τα νερά είναι εκεί. Δεν υπάρχει κάτι να σε φοβίζει, οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού χαμογελούν όπως πάντα, σε περιποιούνται όπως πάντα, σου δείχνουν ότι αντέχουν πολλές παραπάνω δυσκολίες και πως οι φετινές θα περάσουν.
Στο χωριό της Άσου, βορειοδυτικά του νησιού, θα δεις ίσως ένα από τα ομορφότερα χωριά του Ιονίου, χτισμένο στα χρόνια της Ενετοκρατίας στα τέλη του 16ου αιώνα και ανοικοδομημένου μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953, που τόσο επηρέασαν το νησί της Κεφαλονιάς, με τα πολύχρωμα σπίτια να σε περιμένουν και να συναγωνίζονται την όμορφη παραλία. Θα δεις οικογένειες που βουτάνε και απολαμβάνουν το νερό, σε αντίθεση με άλλες χρονιές που οι τουρίστες, Άγγλοι και Ιταλοί ως επί το πλείστον κατέκλυζαν την περιοχή. Θα δεις το Φρούριο και τη θέα που σου κόβει την ανάσα, θυμίζοντας σου πως η ομορφιάς της φύσης ανοικοδομείται από μόνη της και πάντα υπερέχει της ανθρώπινης παρέμβασης. 28
Ανεβαίνοντας βόρεια, σίγουρα θα απολαύσεις μια πιο ήσυχη εικόνα του Φισκάρδου, που συνήθως συγκεντρώνει τους περισσότερους τουρίστες του νησιού και όχι αδίκως, αφού οι γεύσεις και η γραφικότητα του συναγωνίζονται στα ίσα η μία την άλλη. Εγώ φέτος θέλησα να δω λιγάκι παραπάνω τη Σάμη, μια από τις αρχαιότερες πόλεις του νησιού με δείγματα ακόμα και από την πρωτοελλαδική περίοδο Η Σάμη φιλοξενεί το μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού , ενώ βλέπει απέναντι την Ιθάκη, να διεκδικεί και εκείνη την πατρότητα του Ομηρικού Οδυσσέα, που ήξερε πάντα πως το ταξίδι του θα είχε σημασία αν γύριζε πίσω στον τόπο που θα το διηγόταν.
Κοντά στη Σάμη, ένα μέρος μαγικό, που ήθελα χρόνια να δω, η «σπηλιά με τις βάρκες που πετάνε», όπως την έλεγα πάντα, γατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις τα χρώματα, την αίσθηση, τον φωτισμό σ’ αυτό το μαγικό σημείο. Το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης βρίσκεται σε απόσταση 2χλμ από τη Σάμη της Κεφαλονιάς κι όμως η απόσταση λίγο ρόλο παίζει, γιατί είναι σαν να μεταφέρεσαι εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός σώματος σχεδόν, στο βαραθρώδες αυτό σπήλαιο που ο Πάνας λέγεται πως απέρριψε τη νύμφη Μελισσάνθη κι εκείνη πνίγηκε στα νερά του. Η μυθολογία σε κάθε τόπο μπορεί και σε κάνει συνεργό της κι εδώ τον νιώθεις τον μύθο, το βλέπεις το υπόγεια κρυμμένο απ’ τους θεούς σπήλαιο, περιτριγυρισμένο από πυκνό δάσος και στεφανωμένο από το άνοιγμα στην οροφή που έπεσε τυχαία και αποκάλυψε το εσωτερικό της.
Ο βαρκάρης που μας έκανε τη βόλτα μας τόνιζε την ομορφιά της, τα ύψη, τα βάθη, τους σταλαγμίτες, τους σταλακτίτες και τα χρόνια της, όπως τόνιζε και την ειρωνεία των καιρών, να φοράμε μάσκα μπροστά σε τόση ομορφιά, λες και μπορεί ποτέ η ομορφιά να μας μολύνει ή εμείς αυτή. Παρόλα αυτά, μας έβγαζε φωτογραφίες και ζήταγε σαν παράκληση σχεδόν να τη βγάζουμε τη μάσκα, για μια φωτογραφία έστω, να μη θυμόμαστε τη λίμνη με τον φόβο μας. Το αγάπησα αυτό το σημείο, με ταξίδεψε και το κολύμπησα, κι ας μην επιτρεπόταν να κολυμπήσεις, καθώς τα νερά δεν είναι τα κατάλληλα, το κολύμπησα με τον νου, ένιωσα τη δροσιά, την ανάσα πάνω και κάτω από το νερό και την ξεχωριστή του σημασία.
Βγαίνοντας από τη βάρκα, είδα πως την έλεγαν Νιόβη, όπως τη θνητή εκείνη γυναίκα, κόρη του βασιλιά Ταντάλου που καμάρωνε για τα παιδιά της και οι θεοί ζήλεψαν και θανάτωσαν τα περισσότερα εξ αυτών.
Άθελά μου σκέφτηκα για άλλη μια φορά πως στην ομορφιά πρέπει να στέκεσαι ταπεινός μπροστά, για να μη σ’ εκδικείται, όπως οι θεοί φαίνεται να κάνουν.
Κοντά στη Σάμη, θα δεις και την Αντίσαμο, την παραλία με τα νερά καθρέφτη, τις απλώστρες, τις ομπρέλες, τους τουρίστες που προσπαθούν να νιώσουν ότι είναι και εκείνοι πρωταγωνιστές στην ταινία που γυρίστηκε το 2000 και προβλήθηκε την επόμενη χρονιά, μεταφέροντας πληροφορίες για το στρατόπεδο του λοχαγού Κορέλι που χτίστηκε στην παραλία αυτή, για τις σκηνές του οικισμού, για τα εντυπωσιακά σκηνικά που δεν ήθελαν οι ντόπιοι κάτοικοι του νησιού να φιλοξενήσουν μετά το πέρας των γυρισμάτων, αλλά κυρίως για τη βοτσαλωτή αυτή παραλία που σε αγκαλιάζει και δε θες να την αποχωριστείς, όπως κάνεις και με τις ταινίες που αγάπησες πολύ.
Το σίγουρο είναι ότι η Κεφαλονιά σου χαρίζει αυτό το συναίσθημα, σου δίνει τη χαρά να νιώσεις πρωταγωνιστής στις διακοπές σου, με φόντο μερικά από τα ομορφότερα ελληνικά νερά. Δεν έχει σημασία αν η ταινία αυτή φέτος γυρίζεται με λιγότερους πρωταγωνιστές, σημασία έχει που οι ιστορίες δε θα πάψουν ποτέ να γράφονται.
