Αφήνοντας την καρδιά σου στην Τανζανία – Ένα εθελοντικό ταξίδι, μια εμπειρία ζωής

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε αυτό το άρθρο, disclaimer ότι το γράφει ένας άνθρωπος που λάτρευε τα ταξίδια στην Ευρώπη και δεν άλλαζε το Παρίσι με τίποτα. Και μετά… ήρθε η Αφρική. Αυτό που λένε ότι αν πας στην Αφρική μέσω εθελοντικού προγράμματος, γυρνάς διαφορετικός άνθρωπος και θέλεις να ξαναπάς… ε, αυτό.

Χωρίς λοιπόν να μπορώ να φανταστώ κάτι τέτοιο, αρχές Αυγούστου ετοίμασα τις βαλίτσες μου και μετά από κάμποσες ώρες πτήσεων και αρκετές ώρες μέσα ένα βανάκι σε χωματόδρομο, βρέθηκα κάπου στα δάση της Τανζανίας με άλλα 5 κορίτσια που κουβαλούσαν παρόμοια τρέλα. Σημείωση ότι δε γνωριζόμασταν – εκτός από τις δύο που ήταν υπεύθυνες της αποστολής της Scico Greece, μέσω της οποίας συμμετείχαμε. Κάπου εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα «STEM in Tanzania» της Scico Greece ξεκίνησε με όραμα να ενδυναμώσει μαθητές και μαθήτριες στην Τανζανία (μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο) και να τους/τις εξοπλίσει με γνώσεις και δεξιότητες για να επιτύχουν στον 21^ο αιώνα.(Υλοποιείται σε συνεργασία με τους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς Wheeling2help, SANA – Saving Africa’s Nature και Miseni Retreat.)

Να σας δώσω όμως πρώτα μια εικόνα για το πώς φτάνεις στην Τανζανία!

Υπάρχουν διάφορες αεροπορικές, εμείς επιλέξαμε τη γνωστή που πάει πρώτα Κωνσταντινούπολη και από εκεί μετά από μερικές ώρες αναμονής πετάξαμε για την Dar es Salaam, τη μεγαλύτερη πόλη στην Τανζανία, καθώς και μεγάλο εμπορικό λιμάνι. Δε θα εστιάσω στην πτήση που ήταν 7 ώρες και καθόλου άνετη, γιατί το αεροπλάνο ήταν το κλασικό με δύο σειρές από τρεις θέσεις! Τουλάχιστον είχαμε οθόνη για ταινίες και μουσική. Επίσης, σημαντική ενημέρωση, όταν φτάνεις στο αεροδρόμιο βγάζεις εκεί βίζα και αν θέλεις κάνεις και ένα πρώτο συνάλλαγμα.

Φτάσαμε λοιπόν μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο της Dar, ήρθε ο οδηγός που ήταν κανονισμένο να μας πάρει και πήγαμε στο κατάλυμα που θα μέναμε δύο βράδια. Εκεί λοιπόν θα μας μείνει αξέχαστη η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε… στο μπαρ κάθονταν δύο Μασάι (με αυτές τις παραδοσιακές στολές – κουβέρτες) και έβλεπαν στην τηλεόραση Youtube video με αγελάδες. Μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω!

Από την Dar να ξέρετε επίσης, ότι μπορείτε να πάτε Ζανζιβάρη είτε με αεροπλάνο που είναι πάρα πολύ κοντά, είτε με πλοίο – αν νιώθετε άνετα στον Ινδικό Ωκεανό.

Φτάνοντας στον προορισμό

Φεύγουμε λοιπόν από την Dar, αφού έχουμε φορτώσει το βανάκι που ήρθε να μας πάρει με προορισμό το Miseni Retreat. Θα το βρείτε και στο Booking για να έχετε μια εικόνα, είναι ένας μικρός παράδεισος. Απλώς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ήταν μέσα στο National Park της Τανζανίας! Κάναμε περίπου 6 ώρες, γιατί μισή ώρα τη φάγαμε περιμένοντας εμένα σε μια τράπεζα για συνάλλαγμα (γενικά τα έκαναν όλα πολύ πολύ αργά – pole pole που λένε και στα σουαχίλι) και άλλη λίγη ώρα για στάση στο Bagamoyo, μια ιστορική παραλιακή πόλη. Επιπλέον, να τονίσω ότι οι ώρες είναι πολλές γιατί από ένα σημείο και μετά ο δρόμος δεν έχει άσφαλτο, είναι χωματόδρομος και πας σχετικά χοροπηδώντας στα καθίσματα!

Περνάμε λοιπόν την είσοδο του Εθνικού Πάρκου, τσιρίζουμε λίγο για τις μαϊμούδες που βλέπουμε – και την ουρά από έναν τύπου αλιγάτορα- και φτάνουμε στο Miseni Retreat, έστω στην είσοδό του… γιατί εκεί σταματάει το βανάκι και μετά έχεις δέκα λεπτά περπάτημα στο μονοπάτι! Αριστερά – δεξιά μια μαγεία η φύση. Αλλά ακόμα είναι νωρίς για να συνειδητοποιήσουμε που είμαστε και τι ζούμε ή τι θα ζήσουμε.

Επόμενο βήμα να μπούμε στα δωμάτια, δηλαδή στα ξύλινα σπιτάκια που δεν έχουν μπάνιο και τουαλέτα, αλλά αυτά είναι εξωτερικά. Εδώ γελάμε! Γιατί επιπλέον, το Miseni είναι και eco-friendly στα πάντα, οπότε για παράδειγμα δεν υπάρχει καζανάκι στις τουαλέτες, αλλά νερό και χώμα! Ξέρω ότι μπορεί να σας φαίνεται κάπως (αν δεν είστε του ελεύθερου κάμπινγκ), αλλά μπορώ να σας πω πόσο γελούσαμε κάθε φορά που πηγαίναμε στα «αποδυτήρια»! Αν και λίγο μας κοβόταν το γέλιο το βράδυ όταν φωτίζαμε με τα κινητά τους τοίχους για να τσεκάρουμε που είναι οι σαύρες!

Η αποστολή μας ξεκινάει

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει με τους πρώτους δασκάλους από τα χωριά που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για να παρακολουθήσουν την εκπαίδευση της Scico. Ο πάγος έσπασε με ένα αστείο παιχνίδι τύπου speed dating για να γνωριστούμε μαζί τους και μετά τα γέλια κάθισαν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι για τη φοβερή παρουσίαση – εκπαίδευση από τα κορίτσια της Scico. Μικροσκόπια, πειράματα, κατασκευές, όλα τους κινούσαν απίστευτα το ενδιαφέρον και το διασκεδάζαμε όλοι μαζί. Οπότε αφού γεμίσαμε τα κεφάλια μας γνώση, φάγαμε όλοι μαζί, χαιρετηθήκαμε στα σουαχίλι για να τα πούμε ξανά πια την επόμενη μέρα στα σχολεία.

Τα επόμενα πρωινά λοιπόν, ανεβαίναμε σε ένα μεγάλο τζιπ, περνούσαμε μέσα από τα χωριά, χαιρετούσαμε με φωνές και γέλια τα μικρούλικα, που έβγαιναν από τις καλύβες τρέχοντας για να μας απαντήσουν ένα γλυκύτατο και τσιριχτό «πόααααα» στο δικό μας «μάμποοοοο»! Στα σουαχίλι όταν ο ένας λέει γεια είναι «μάμπο» και ο άλλος απαντάει ξανά γεια, αλλά είναι «πόα». Οι τουρίστες όμως γενικά δεν ξέρουν το «πόα» και απαντάνε ξανά «μάμπο», αλλά εμείς δεν ήμασταν τουρίστες, είχαμε αρχίσει να τους νιώθουμε μια μεγάλη οικογένεια.

Η άφιξή μας στο πρώτο σχολείο, στο χωριό Gongo, συνοδεύτηκε από απίστευτα συναισθήματα καθώς όλα τα παιδιά έτρεχαν χαρούμενα προς το μέρος μας. Κάποια σε διάλεγαν, σου έπιαναν το χέρι και ήθελαν να περπατάνε μαζί σου στο διάλειμμα. Όπως η μικρή Μοάνα, που το χαμόγελό της δε θα το ξεχάσω ποτέ. Άλλα τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν μαζί μας ή ήθελαν να βγάζουμε φωτογραφίες. Και μετά αφού το διάλειμμα τέλειωσε, μπήκαμε σε μια μεγάλη τάξη με αντίστοιχα μεγάλο αριθμό παιδιών να ξεκινήσουμε το μάθημα!

Παιδικές φατσούλες που σε κοιτούσαν στα μάτια και περίμεναν με λαχτάρα τι θα δούνε και τι θα ακούσουνε. Ξεκινώντας τα πειράματα, αυτό που τα ενθουσίασε όλα ήταν το αυτοσχέδιο φίλτρο νερού. Σκεφτείτε εδώ ότι δεν υπάρχει πόσιμο νερό ούτε ηλεκτρισμός γενικά. Έμαθαν λοιπόν πώς μπορούν να φιλτράρουν το βρόχινο νερό με φυσικά υλικά (άμμο, πέτρες κτλ), έτσι ώστε να μπορέσει να καθαριστεί σε ικανοποιητικό βαθμό και να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για μαγείρεμα, πλύσιμο κ.λπ. (όχι όμως για πόση). Από την άλλη, η δραστηριότητα με το μικροσκόπιο τα έκανε να ξεκαρδίζονται στα γέλια, όταν έβλεπαν στην οθόνη του κινητού ένα σημείο της μπλούζας τους σε μεγέθυνση ή ένα σημείο του χεριού τους! Και όταν κάποιες στιγμές κουράζονταν, το τραγούδι ήταν το διάλειμμα τους!

Σε κάθε χωριό που πήγαμε η κατάσταση στα σχολεία ήταν διαφορετική. Άλλες τάξεις ήταν πιο καθαρές και μεγάλες, άλλες λιγότερο. Ναι, σε έπιανε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μετά όμως έβλεπες τα γέλια τους και ένιωθες την αγάπη που μας έδειχναν. Δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω με λόγια όλα αυτά τα συναισθήματα. Σίγουρα όμως φεύγαμε κάθε μεσημέρι με την καρδιά μας πλημμυρισμένη από αγάπη από τις αγκαλιές των δασκάλων και των παιδιών. Και κάτι που δεν θα ξεχάσω είναι όταν ένα από τα μεγάλα παιδιά με ρώτησε πού είναι η Ελλάδα και αφού του ζωγράφισα ένα σκίτσο στον πίνακα να καταλάβει σε σχέση με την Αφρική, γύρισε και μου λέει «Mrs Athina, are you happy?». Τι μπορείς να απαντήσεις σε αυτό το παιδί που ονειρεύεται να τελειώσει το σχολείο και να φύγει, ενώ ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο. Στον εαυτό μου όμως ξέρω την απάντηση πουέδωσα…

Τα απόγεύματά μας…

Και ενώ αυτά συνέβαιναν το πρώτο μισό της ημέρας, τα απογεύματα θα ζούσαμε άλλες μαγικές στιγμές. Φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρεθώ σε ένα τεράστιο χωράφι με ανανάδες να δω το ηλιοβασίλεμα, ενώ παράλληλα μερικές από τις γυναίκες του χωριού, οι mamas, θα μας έφτιαχναν κοτσιδάκια; Ότι θα πίναμε νερό από καρύδες και καθώς θα έπεφτε το σκοτάδι (θυμίζω κανένας ηλεκτρισμός – κανένα φως) θα φωτίζαμε με τα κινητά για να στηθεί ένα υπαίθριο πάρτι με αφρικάνικη μουσική και χορό; Ή μήπως φανταζόμουν ότι θα παίξουμε ποδόσφαιρο με τους Τανζανούς σε ένα γήπεδο – χωράφι, μια ώρα με το ρολόι και θα τρέχουμε πάνω κάτω (χωρίς φυσικά να τους προλαβαίνουμε!) και θα αφήσουμε τα πνευμόνια μας εκεί; Ή ότι θα πηγαίναμε βόλτα με τα πίκι – πίκι (ναι, ναι, τις μηχανές) τρικάβαλο και θα γελούσαμε σε όλη τη διαδρομή;

Πώς να τα εξηγήσω όλα αυτά που ζήσαμε;! Και το τελευταίο βράδυ στο Miseni, κάτω από τον έναστρο ουρανό του Νοτίου Ημισφαιρίου να χορεύουμε γύρω από τη μεγάλη φωτιά που είχαν ανάψει, στους ήχους της αφρικάνικης μουσικής. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά που ζούσαμε, αλλά τα είχαμε όντως ζήσει και ξέραμε ότι θα έχουμε όλες αυτές τις στιγμές πάντα μέσα στην καρδιά μας. Μαζί και κάποια δάκρυα που κύλησαν όταν μας έδωσαν ένα μικρό αναμνηστικό λέγοντας μας ότι όποτε ξανάρθουμε στην Αφρική, να ξέρουμε ότι θα βρούμε εκεί μια οικογένεια.

Το πώς ακριβώς γυρίζεις διαφορετικός μέσα σου μετά από ένα τέτοιο ταξίδι, είναι επίσης δύσκολο να το εξηγήσω. Όλη αυτή η αγάπη και η καλοσύνη που λαμβάνεις από αυτούς τους ανθρώπους, όλη αυτή η ηρεμία που δεν έχει καμία σχέση με τον γνωστό μας δυτικό κόσμο, όλα αυτά αφήνουν το σημάδι τους στην ψυχή σου. Χαίρομαι για την απόφαση που πήρα ένα βράδυ του Μαΐου και έστειλα την αίτησή μου στη Scico. Και είμαι ευγνώμων που το έζησα όλο αυτό με αυτά τα 5 υπέροχα κορίτσια.

Tanzania you stole my heart. Till next time…

ΥΓ: Εννοείται ότι έχω παραλείψει αρκετά, γιατί αλλιώς θα έγραφα βιβλίο!

Διάβασε περισσότερες δικές μου ταξιδιωτικές ιστορίες εδώ

Διάβασε περισσότερα world stories

Athina Panou

Travel & Food Editor at 41

Γεια σας! Είμαι η Αθηνά ή αλλιώς blissbuzz!

Πριν την αγάπη για τα ταξίδια που με οδήγησε και σε αυτή την υπέροχη ομάδα του travelvibe, να σας πω ότι είχα ένα από τα πρώτα foodblogs όταν πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα! (Τώρα βρίσκεται σε φάση ανανέωσης!) Μεγάλη αγάπη για ζαχαροπλαστική πρώτα, μετά μαγειρική, food styling, food photography και τελικά όλα αυτά μαζί κατέληξαν στο να δημιουργήσω και να εκδώσω 4 βιβλία μαγειρικής με τις εκδόσεις Ψυχογιός!

Ανήσυχο πνεύμα, αφού σπούδασα πολιτικός μηχανικός, δούλεψα για μερικά χρόνια και μετά μπήκα στον χώρο της διαφήμισης στο μάρκετινγκ και αργότερα στον εκδοτικό χώρο! Τελικά ξαναγύρισα στα καθήκοντα του μηχανικού, αλλά από την πλευρά της εκπαίδευσης, δηλαδή πια ως καθηγήτρια!

Με όλες λοιπόν αυτές τις ανησυχίες, πώς να μη μου αρέσουν τα ταξίδια! Έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη με μεγάλη λατρεία στο Παρίσι, που φροντίζω να επισκέπτομαι μια φορά τον χρόνο, γιατί θέλω συνεχώς να ανακαλύπτω καινούργια μαγαζιά με φαγητά και γλυκά προφανώς!

Εκτός Ευρώπης, έχω ζήσει υπέροχες εμπειρίες στη Νέα Υόρκη, Κούβα, Καππαδοκία, Ιορδανία και πρόσφατες μαγικές στιγμές στην Αφρική. Και λέω μαγικές, γιατί πήγα δύο φορές με πρόγραμμα εθελοντισμού στην Τανζανία, κάτι το οποίο σε κάνει να γυρνάς πίσω άλλος άνθρωπος, έχοντας αφήσει την καρδιά σου εκεί! Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εμπειρία είναι τόσο δυνατή που μετά όλα τα ταξίδια σου φαίνονται κάπως απλά, αλλά δε σταματάμε να ταξιδεύουμε και να ονειρευόμαστε.