Ένα εργοστάσιο τρόμου στην Πολωνία

Λοιπόν! Ξεκινάμε; Αυτή θα είναι άλλη μια από τις περίεργες ιστορίες Τζένης, πάλι σε κάποιο ταξίδι. Δυστυχώς, ή ευτυχώς έτσι είμαι. Ξεκινάς να πας μαζί μου μια ”εκδρομούλα” και να φας μια μπουκιά φαγητό, και κάπου ενδιάμεσα με βρίσκεις να κρατάω ένα πύθωνα αγκαλιά και να ζω την απόλυτη ευτυχία. Τυπικό Σαββατάκι θα πω εγώ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που ίσως επίσης τη μοιραστώ αργότερα. Μμμμ και τι λέγαμε; Α ναι, πως με χτύπησαν με taser στην Πολωνία.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι αγαπώ σε αυτήν τη ζωή περισσότερο (πέρα από τους ανθρώπους μου και τα ζώα); Τα ταξίδια, τα ρούχα και ότι έχει να κάνει με το horror κομμάτι. Όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν, πάντα κάνω research πριν από την επίσκεψή μας σε έναν προορισμό, και έτσι έκανα και με την Κρακοβία. Και εκεί που είχα βρει τις όμορφες, αλλά ίσως και λίγο typical δραστηριότητες και επισκέψεις μας για εκεί, σαν από μηχανής Θεός, έπεσε στην αντίληψη μου ένας χώρος με το όνομα «Fear Factory». Εδώ είμαστε λέω, και ένιωσα την καρδούλα μου να σκιρτάει.

Αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για κάποιας μορφής escape room, δηλαδή διαδραστικό δωμάτιο απόδρασης, φυσικά με κύριο παράγοντα τον τρόμο και την αγωνία και δεν έχασα χρόνο και επικοινώνησα μαζί τους. Το deal έγινε αμέσως και ήταν καρμικό για εμένα. Δεύτερος στόχος πλέον θα ήταν να καταφέρω τον Πέτρο (ο σύντροφος μου), να συμμετέχει σε όλο αυτό και αν και εγώ τον θεωρώ φοβιτσιάρη, δε μου χαλάει εύκολα χατίρια. Έτσι προτάσσοντας τα γενναία στήθη του, είπε με μπρίο, «Ε πάμε.». Το μόνο που έμενε τώρα είναι να φύγουμε για Κρακοβία και η μέρα για αυτό ήρθε.

Το ραντεβού μας στον χώρο ήταν στις 7μιση το απόγευμα, και με σχετικά εύκολη αναζήτηση στο gps, βρήκαμε την οικοδομή στην οποία στεγαζόταν. Το οίκημα δεν το έλεγες και απόλυτα cozy και γενικά υπήρχε μια αγωνία για το τι θα συναντήσουμε ή τι πρόκειται να ζήσουμε στα πολωνικά στενά. Περιμένοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας και έξω από τον χώρο, ήρθανε και οι πρώτοι συνοδοιπόροι μας σε αυτήν την εμπειρία. Ένα απόλυτα φιλικό και συμπαθητικό ζευγάρι. Η κοπέλα γέννημα θρέμμα από Πολωνία, ενώ το αγόρι με καταγωγή από Μάλτα (τα φιλία μου και στους 2). Κακαρίζαμε από γέλια στην αρχή και τρομάζαμε με το φως της εισόδου που αναβόσβηνε λόγω χρονοδιακόπτη. Το στάδιο της προοικονομίας όπως λέω, για το τι θα ακολουθούσε έπειτα.

Με κοινή γλώσσα τα αγγλικά, συζητούσαμε για το τι level θα διαλέγαμε όταν θα ερχόταν η σειρά μας. Σημαντική παράληψη! Στο συγκεκριμένο escape room, δεν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε βαθμό δυσκολίας στους γρίφους, αλλά σε light, medium και hardcore βαθμό πόνου! Καλά διάβασες και την ίδια απορία με εσένα, είχαμε και εμείς στην αρχή. Με κουβέντες και κουβέντες λοιπόν, ήρθαν και τα τελευταία παιδιά της δραστηριότητας, δύο αγόρια και τρεις ακόμα κοπέλες από την Πολωνία, και κάπως έτσι έφτασε και η σειρά μας.

Αφού κάναμε τη σύσκεψη για το τι level θα επιλέγαμε, καταλήξαμε στο ότι η ιδανικότερη ήταν η light εκδοχή, και κάπου εκεί εγώ η καημένη ίσως να ξενέρωσα λίγο. Η Τζένη του μέλλοντος βέβαια λέει πάλι καλά! Το παιδί από τη Μάλτα λίγο πριν ξεκινήσει η δοκιμασία, κοντοστάθηκε και πήγε να δειλιάσει. Εγώ και ο Πέτρος απορήσαμε μιας που ήταν δάσκαλος πολεμικών τεχνών και αυτός μας εξήγησε πως δεν έχει να κάνει με το φόβο του, αλλά το ότι θεωρεί πως θα περάσει σε άμεση άμυνα αν κάποιος τον ακουμπήσει μέσα στα σκοτάδια και είχε τεράστιο θέμα με το χώρο που θα ήταν σκοτεινός. Με τα πολλά όμως, ακολούθησε στη διαδικασία και το team ξεκίνησε το παιχνίδι, έτσι ακριβώς όπως έπρεπε.

Ο πρώτος γρίφος ήταν σχετικά απλός και όλοι πήραμε την υπεροπτική ώθηση που θέλαμε, όταν είδαμε πως το ”έχουμε” και όλα θα ήταν easy peasy lemon squeeze. Κούνια που μας κούναγε! Κανείς δεν κατάλαβε από που του ήρθε το πρώτο ”χαστούκι”, μιας που στα καλά καθούμενα πετάχτηκε ένας creepy clown (στους συγκεκριμένους χώρους, τη δουλειά αυτήν την κάνουν εξειδικευμένοι ηθοποιοί) και μας κυνηγούσε με ένα taser, το οποίο χτυπούσε για καλή μας τύχη στον αέρα. Κάπως έτσι καταλάβαμε τη σημαντικότητα του light level που διαλέξαμε στην αρχή, μιας που αν επιλέγαμε κάποιο άλλο, το taser θα ήταν επάνω μας. Έτσι ακριβώς!

Στην πορεία, με λίγες τσιρίδες και λίγες φωνές περάσαμε στο επόμενο δωμάτιο που ήταν ένας θεοσκότεινος λαβύρινθος (με πολύ ελάχιστο φωτισμό για την ακρίβεια), ενώ από πίσω μας βρέθηκε ένας σχιζοφρενής killer να μας κυνηγάει. Φυσικά, στα χέρια του κρατούσε ένα πριόνι (ψεύτικο υποθέτω από τη μια, ρεαλιστικότατο βέβαια από την άλλη). Και αφού ευτυχώς φέραμε εις πέρας και αυτό, οδηγηθήκαμε στον αμέσως επόμενο χώρο του περιβόητου εργοστασίου. Εκεί, θα έπρεπε να βρούμε τον κωδικό που θα χρειαζόταν για να ξεκλειδώσουμε την πόρτα που θα μας έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην απελευθέρωση μας.

Το κυριότερο βέβαια ήταν ένας από την ομάδα να θυσιαστεί, να μπει σε ένα φέρετρο μέσα στον τοίχο, να περάσει μέσα σε αυτό σε ένα στενό χωλ, και εκεί να βάλει τον κωδικό που θα άνοιγε την πόρτα, τον οποίο θα του έλεγε η υπόλοιπη ομάδα. Θεωρώ πως μπορείς να μαντέψεις τον γενναίο εδώ, που δεν ήταν άλλος από εμένα. Όχι, γιατί είμαι τόσο γενναία στην πραγματικότητα όσο θέλω να πιστεύω, αλλά όπως έχουμε καταλάβει όλοι, δε με βαραίνει και πολύ το μυαλό που λέμε και στο χωριό μου.

Η παρωδία πάνω σε όλον αυτόν τον τρόμο ήταν και τα ταυτόχρονα γέλια πάνω στον πανικό μας. Κάπως έτσι αντιλήφθηκα το πως βγαίνουν και τα ανέκδοτα που ξεκινάνε με το «ήταν ένας Έλληνας…» . Για να βγάλουμε άκρη και να βρούμε αυτόν τον κωδικό έπρεπε να συνεννοηθούμε πρώτα, οπότε στον χώρο άκουγες πολωνικά, ελληνικά, μαλτέζικα και αγγλικά. Μοναδικό συναίσθημα να γελάς μέσα σε ένα φέρετρο ενώ ταυτόχρονα παθαίνεις πολιτισμικό σοκ, από τις γλώσσες που πέφτουν βροχή γύρω σου. Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήταν ότι στο αποκορύφωμα της δοκιμασίας, και αφού απεγκλώβισαν και εμένα, μας πήρε από πίσω ένα ζόμπι και επέστρεψε και ο κλόουν που όλοι είχαμε αγαπήσει, μάντεψε με τι ; Με το taser του φυσικά! But…we did it!

Το επόμενο δωμάτιο θα ήταν και το τελευταίο. Τι απαιτούσε; Να κάτσεις σε μια καρέκλα δεμένος, που θύμιζε ηλεκτρική και να πατάς επανειλημμένα κάποια κουμπιά, ώστε να μπορέσουν οι υπόλοιποι να ξεκλειδώσουν και την πόρτα που θα έληγε τη διαδικασία. Εδώ στην αρχή, δε θυσιάστηκα εγώ, αλλά μιας που η Πολωνή φίλη μου, δεν άντεξε και πολύ, κατέληξα να κάθομαι εγώ στη θέση της. Το δύσκολο part με αυτήν την καρέκλα ήταν πως όπως ακουμπούσες το κεφάλι σου στην πλάτη της, άκουγες ένα πριόνι να πλησιάζει το λαιμό σου και το χειρότερο – καλύτερο ήταν ότι το ένιωθες να πλησιάζει κιόλας (με κάποιο τέχνασμα που είχε δημιουργήσει προφανώς η επιχείρηση του escape room, ώστε να κάνει πιο αληθοφανές το experience). Με αγωνία και αδρεναλίνη, σαν να ήταν όλα αληθινά, και αφού είχαν περάσει γύρω στα 45 λεπτά, κατορθώσαμε να βγούμε και πλέον ήμασταν όλοι χαρούμενοι και γονατίζαμε από τα γέλια στους διαδρόμους.

Το απεριόριστα φιλικό προσωπικό, έπιασε αργότερα τη συζήτηση μαζί μας. Μας εξήγησε τους λόγους που και οι ίδιοι δεν επιλέγουν ή δεν προτείνουν το hardcore level του escape room, μιας που την τελευταία φορά που το επιχείρησαν βρέθηκαν με σκισμένα ρούχα και ένα σπασμένο χέρι, χωρίς καν να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Κατά το τέλος της συζήτησης, είχαν κάτι ακόμα να μας προτείνουν. “Φτάσατε ως το τέλος, δε θα θέλατε όμως να δείτε, πως είναι να σας χτυπάει taser;’, μας είπαν. Τα παιδιά από την Πολωνία είχαν ήδη φύγει και εμείς είχαμε μείνει με το άλλο ζευγάρι που είχαμε γνωρίσει νωρίτερα.

Πρώτος στην ερώτηση απάντησε το παιδί από τη Μάλτα λέγοντας ότι δεν έχει πρόβλημα και ότι τον έχουν ξαναχτυπήσει με ένα τέτοιο. Βέβαια, το παιδί αυτό ήταν ένας άντρας κοντά στο 1.90 και τουλάχιστον 110 γυμνασμένα κιλά, όποτε το χτύπημα με το taser δεν τον κούνησε ιδιαίτερα από τη θέση του. Εννοείται πως ακολουθήσαμε και εμείς ως γενναία ελληνόπουλα. Πρώτα ο Πέτρος και ύστερα εγώ. Σε ένα πράγμα θα δώσω έμφαση, «αααααααααα!!». Πονάει τελικά παρά πολύ και νιώθεις όλους τους μυς σου να σφίγγουν και να μην μπορούν να κουνηθούν, από το ήπιο κιόλας στάδιο. Βέβαια, ποιος ξέρει… Ίσως, την άλλη φορά δοκιμάσουμε και λίγο παραπάνω.

Αυτή είναι η απάντηση μου στο πως πέρασε ένα από τα απογεύματά μας στην Κρακοβία. Ακολούθησε φαγητό φυσικά, ώστε να αναπληρώσουμε τη δύναμη μας, και άπειρα γέλια, περιγράφοντας τις σκηνές ξανά και ξανά. Εννοείται πως καταλήξαμε στο ότι ήταν απίστευτα μοναδική εμπειρία και σίγουρα το κάναμε πάλι. Εσύ θα το δοκίμαζες;

Περισσότερο Travel Vibe θα βρεις εδώ.

Jenny Ganidou

Travel Editor at 66

Hello, είμαι η Τζένη και είμαι μέλος του travel vibe από το 2023. Τι με έφερε εδώ; Μα φυσικά η αγάπη που έχω για τα ταξίδια, αλλά και η εμμονή μου, όπου πάω να ερωτεύομαι με εικόνες.

Έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και σε αρκετές χώρες του εξωτερικού, αν και έχουμε ακόμα για να φτάσουμε και τις 195 του πλανήτη!

Στο travel vibe γράφω άρθρα με προσωπικές μου εμπειρίες από τα μέρη που επισκέπτομαι. Χαίρομαι να ταξιδεύω άλλους ανθρώπους σε ωραία στέκια για φαγητό ή ποτό, σε ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα, γαλάζιες θάλασσες, χειμωνιάτικα τοπία βουτηγμένα στο χιόνι, ρομαντικές ιστορίες, ιδιαίτερα σοκάκια και τρελές περιπέτειες.

Μη σου φανεί περίεργο αν τη μια μέρα διαβάσεις άρθρο μου από κάτι κοσμοπολίτικο και glam και την άλλη πως κάνω βόλτες και απρόβλεπτα τατουάζ σε περίεργες γειτονιές.That's me, και από μένα θα πάρεις 100% αληθινές ιστορίες από την τρέλα που με διακατέχει.

Σκοπός μου είναι να σε κάνω να δεις τον κόσμο με τη δική μου ματιά, όπως και το να σου κολλήσω το "μικρόβιο" του ταξιδιώτη.

Στον ελεύθερο μου χρόνο δίνω συναυλίες μόνη μου στο σαλόνι μου, με τη μουσική που μου αρέσει, λιώνω σε σειρές και ταινίες και διαβάζω βιβλία, με αγαπημένα μου όλη τη σειρά του Harry Potter και τα μυθιστορήματα του Stephen King. Επίσης, ο ελεύθερος χρόνος είναι ιδανικός, ώστε να οργανώνω τους επόμενους προορισμούς μου πάνω στον χάρτη.

Κάποιες random πληροφορίες για εμένα είναι ότι έχω κόλλημα με οτιδήποτε στην κατηγορία τρόμου (π.χ. σειρές ή ταινίες, ακόμα και περίεργες συλλογές με Ouija board κ.α.), έχω σπουδάσει αισθητική, είμαι φοιτήτρια σε σχολή μόδας και styling και στην πορεία θα τελειώσω και σχέδιο μόδας. Μιλάω αγγλικά, γερμανικά και μαθαίνω ιταλικά.

Συνοπτικά, στα προφίλ μου στα social media θα δεις εμένα να αλλάζω ρούχα και τοποθεσίες σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι ατάκες που με χαρακτηρίζουν; "Η ζωή μου είναι η αγαπημένη μου ταινία!" και το "Αν δε φτάσω στο φεγγάρι, δε σταματάω".

#foodie #adventure #fashion #roadtrip

Jenny Ganidou

Αφήστε μια απάντηση Ακύρωση απάντησης