Να τους αγαπάτε τους μεγάλους. Ακούγεται κλισέ, αλλά μας είναι αρκετά δεδομένοι, και δεν τους το δείχνουμε όσο θα έπρεπε. Έχουν ανάγκη από την παρέα μας, και την επιθυμούν πάντα σιωπηρά, χωρίς να την απαιτούν. Αν θες να δεις έναν παππού ή μια γιαγιά, να χαίρεται σαν μωρό, χάρισε τους κάτι απρόσμενο. Στη συγκεκριμένη ιστορία, το απρόσμενο ήταν μια εκδρομή. Ποτέ δε θα ξεχάσω λοιπόν, την ημέρα που ανεβήκαμε με τη γιαγιά Θάλεια στο Παλαμήδι.
Ήταν αρχές Σεπτέμβρη, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής από τις διακοπές μας στη Μάνη. Η γιαγιά μας, γνωστή παραθερίστρια Μάνης, λόγω αγαπημένων συγγενών, ήταν και εκείνο το καλοκαίρι εκεί, οπότε γυρνώντας, θα επιστρέφαμε και αυτήν στα πάτρια εδάφη. Γιαγιά, πάμε βόλτα στο Ναύπλιο; Πόσα χρόνια έχεις να πας; τη ρώτησα και είδα τη σπίθα στα μάτια της.
Η απόσταση μεταξύ Μάνης και Ναυπλίου, είναι γύρω στις 3 ώρες, καθώς εξαρτάται από το ποιο σημείο της Μάνης βρίσκεσαι, παρ’ όλα αυτά ήταν μια must παράκαμψη, από τον δρόμο της επιστροφής μας. Γύρω στις 12 το μεσημέρι λοιπόν, καταφθάνουμε στον προορισμό μας και ανηφορίζουμε κατευθείαν προς Παλαμήδι. Η γιαγιά, με λίγα παρακάλια και λίγα καλοπιάσματα, αποφάσισε να αφήσει τον καφέ της και να μας ακολουθήσει στην περιήγηση. Τα γόνατα της μπορεί να μην την πάνε εύκολα, η καρδούλα της όμως το ήθελε.
Το Παλαμήδι είναι φρούριο στο Ναύπλιο το οποίο κατασκευάστηκε το 1687 από τους Βενετούς, ύστερα από την κατάληψη του λόφου στον οποίο βρίσκεται, μετά από σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς κατά τον Βενετοτουρκικό Πόλεμο. Στο Παλαμήδι κρατούσαν φυλακή τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και πολύς κόσμος επισκέπτεται το μέρος για να δει το περιβόητο μπουντρούμι, που τον είχαν κλεισμένο. Η καρδιά του Γέρου του
Μοριά ολοζώντανη χτυπάει ακόμη εκεί πάνω.
Ο λόφος πάνω στον οποίο βρίσκεται έχει ύψος 216 μέτρα και η ανάβαση στο Παλαμήδι γίνεται είτε με αυτοκίνητο, είτε μέσω μιας σκάλας με πολλά σκαλοπάτια, γνωστά ως 999 σκαλοπάτια. Πολλές ιστορίες ακούγονται για αυτά τα σκαλιά, οι οποίες είναι απλώς θεωρίες, η αγαπημένη μου όμως είναι αυτή που θέλει το άλογο του Κολοκοτρώνη να σπάει το 1000στο σκαλί. Παρά τα όσα λένε οι θρύλοι, τα σκαλιά στην πραγματικότητα είναι 857, και η ανάβαση τους όχι εξαιρετικά δύσκολη, οπότε είναι κάτι που θα πρότεινα. Δικαίως αναγνωρίζεται ως ένα από τα ωραιότερα κάστρα στην Ελλάδα, αφού τόσο η εικόνα, όσο και το vibe που σου εμπνέει είναι συγκλονιστικά.
Λέγοντας μας πολλά από τα παραπάνω, ως προσωπική μας ξεναγός, πέτρα – πέτρα, σκαλί – σκαλί, και πάντα υποβασταζόμενη από τον αγαπημένο της εγγονό, η γιαγιά μας κατάφερε να κάνει την περιήγηση μέσα στο φρούριο. Η θέα από εκεί πάνω μας αντάμειψε όλους. Σου κόβει την ανάσα. Παίρνεις άλλον αέρα. Μπροστά μας ανοιχτά, με τη σαγηνευτική της γοητεία, η πόλη του Ναυπλίου και τα καταγάλανα νερά της θάλασσας της.
Αφού τελειώσαμε και αρχίσαμε να παίρνουμε τον δρόμο της εξόδου, μας σταμάτησαν κάποιοι άλλοι τουρίστες προκειμένου να μας δώσουν συγχαρητήρια που πήγαμε με τη γιαγιά μας ως εκεί πάνω. Δεν είχα αντιληφθεί ότι κάναμε κάτι σπουδαίο ή ισάξιο των συγχαρητηρίων. Ακόμα δεν το αντιλαμβάνομαι. Μπορώ όμως να αντιληφθώ ότι μέσα σε δεδομένες καταστάσεις, χάνουμε τη μαγεία του να δίνεις χαρά σε αυτούς που αγαπάς. Φεύγοντας κάναμε στάση και μέσα στην πόλη του Ναυπλίου. Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό το μέρος! Ένα τεράστιο κεφάλαιο μόνο του!
Περιπλανηθήκαμε λιγάκι στα πλακόστρωτα στενά της παλιάς πόλης, βολτάραμε στη γνωστή πλατεία Συντάγματος, και με θέα το Μπούρτζι, η Θαλείτσα μας θέλησε να μας κάνει το τραπέζι. Καθίσαμε σε μια από τις πολλές επιλογές που υπάρχουν πάνω στην παραλία, με φρέσκα ψάρια τα οποία διαλέγεις εκείνη την ώρα, οπότε η εκδρομή μετατράπηκε γρήγορα και σε ταξίδι γευσιγνωσίας.
Κάπου ανάμεσα λοιπόν στα φρέσκα ψάρια και τις γαριδομακαρονάδες που περίμεναν πάνω στο τραπέζι μας, παρατήρησα τη γιαγιά, που ίσα είχε δοκιμάσει κάτι από όλα. Γιαγιά, γιατί δεν τρως; της λέω. Γέμισε η ψυχή μου λέει, δεν πεινάω, και με ένα πλατύ χαμόγελο, σαν να ήταν παιδάκι, συνέχισε να μας κοιτάει μέσα στα μάτια και να γελάει έτσι. Σε τόσα μέρη έχω πάει στη ζωή μου. Το καθένα πάντα μου υποδεικνύει κάτι ξεχωριστό, αλλά το συγκεκριμένο θα το θυμάμαι πάντα, με αυτήν εδώ την ιστορία. Ένα μαγικό μέρος, με μια μαγική εμπειρία. Να τους αγαπάτε τους μεγάλους ΞΑΝΑλέω. Η πολιτιστική κληρονομιά μας, είναι αυτοί!
Διάβασε περισσότερα εδώ.
© 2023, Jenny Ganidou. All rights reserved.
Travel Editor
-
Jenny Ganidouhttps://travelvibe.eu/team-author/jenny-ganidou/
